Vandaag publiceren we een hoofdstuk uit het nieuwe boek van Hanne Hagenaars. ‘Missen als een ronde vorm’ is een publicatie over kunst als een ‘in memoriam’. Het boek bevat gedichten, persoonlijke teksten, werken van Hanne Hagenaars en teksten gebaseerd op kunstwerken van anderen. ‘Missen als een ronde vorm’ gaat over verlies, rouwen, missen en rituelen.
In de reeks Kunst is Collectief ging de redactie in gesprek met Questions Collective, De School, De Onkruidenier, BOG., Lowrey Foley McClane, Club Gewalt, Pink Pony Express, We Make Carpets, BOYBAND, de literaire boyband, Jeanne van Heeswijk en Collectief Z o m e r e n. Hoe geven zij het ‘samen’ vorm? Wat zijn de overwegingen, twijfels, frustraties en overtuigingen die komen kijken bij verschillende vormen van collectiviteit? Naar aanleiding van deze inspirerende gesprekken reflecteert de redactie van Kunst is Collectief op (wat er ten grondslag ligt aan) de behoefte een collectief (te) vormen of een collectieve beweging op gang te brengen en wat er in de praktijk bij komt kijken.
Voor de podcast Kunst is Collectief ging de redactie in gesprek met Questions Collective, De School, De Onkruidenier, BOG., Lowrey Foley McClane, Club Gewalt, Pink Pony Express, We Make Carpets, BOYBAND, de literaire boyband, Jeanne van Heeswijk en Collectief Z o m e r e n. Hoe geven zij het ‘samen’ vorm? Wat zijn de overwegingen, twijfels, frustraties en overtuigingen die komen kijken bij verschillende vormen van collectiviteit? Naar aanleiding van deze inspirerende gesprekken reflecteert de redactie van Kunst is Collectief op (wat er ten grondslag ligt aan) de behoefte een collectief (te) vormen of een collectieve beweging op gang te brengen en wat er in de praktijk bij komt kijken.
Maurits de Bruijn schreef naar aanleiding van de sciencefictiondocumentaire Once an alien van Semâ Bekirović een essay over de vervlechting van ogenschijnlijke tegenstellingen: zwaarte en licht(heid). ‘Voor ouders als die van Semâ en mij moeten nieuwe werelden worden geschapen, omdat de huidige hen nooit heeft verwelkomd, hen niet begrijpt.’
Op initiatief van kunstenaar Jeanne van Heeswijk komen deze zomer bewoners, denkers, makers en activisten bijeen in de Oude Kerk, om daar met elkaar in gesprek te gaan over actuele sociaal-maatschappelijke vraagstukken en zo de kerk weer haar rol als huiskamer van Amsterdam terug te geven. Mister Motley neemt deel aan It’s OK… commoning uncertainties om het collectieve denkproces in de Oude Kerk te delen met de buitenwacht. Onze redactie luistert, reflecteert en geeft het proces weer vanuit hun eigen perspectief en vorm. De verhalen die hieruit voortvloeien worden gedurende de manifestatie gedeeld. Vandaag herpubliceren we in dit kader een essay van Sarah Doorduin, over de vraag hoe kunstenaars kunnen bijdragen aan rechtvaardige stedelijke ontwikkeling. ‘De lijn tussen ontwikkeling en uitsluiting is in deze situatie akelig dun. In het begin lijkt alles beter, maar al snel kunnen de kenmerken van gentrificatie gesignaleerd worden, iedereen herkent het beeld van bakfietsen, dure havercappucino’s, urban jungles en authentiek gebrouwen bier.’
Na zijn bezoek aan de tentoonstelling rond het oeuvre van General Idea in het Stedelijk Museum Amsterdam, opent er een deur naar het verleden van Erik Wong. ‘In een aantal korte gedachten, observaties en herinneringen probeer ik grip te krijgen op de complexe en verwarrende strijd tegen een dodelijke ziekte, die de mainstream nauwelijks raakte maar hard toesloeg in de marge. Wat heeft die strijd aan beelden opgeleverd en wat hebben die beelden teweeggebracht?’
Waar een biënnale normaal de focus legt op een paviljoen per land, probeert de London Design Biennale dat nationalisme te doorbreken. Laure van den Hout bezocht de Biennale en zag allerlei grenzen vervagen en oplossen, niet alleen die tussen landen. ‘Weten wat er gepoogd wordt te doorbreken is iets anders dan ook daadwerkelijk ervaren dat er iets doorbroken wordt.’
Met zijn veelbesproken sculptuur plaatst Thomas J. Price de gewone mens in het centrum van Rotterdam. Zij spiegelt het spel én de strijd binnen onze maatschappij, de realiteit vol ontmoetingen die doordrenkt zijn van sociale verwachtingen en vooroordelen, die ook doordrenkt zijn van het bewustzijn van ras. Moments Contained balt een pijnlijke dynamiek samen. ‘Daarom is het opwindend dat zij in Rotterdam ruim baan krijgt,’ zegt Price. ‘Niet zomaar ergens in de marge, maar middenin in de stad, die net als Londen een smeltkroes is van culturen. Zij belichaamt een nieuwe actualiteit.’ Een essay van Wilma Sütö naar aanleiding van een interview met Thomas J. Price.
Hoe ziet het ultieme boek eruit? Wat zijn universele boekenthema’s? Hoe vaak zou het gelezen moeten worden? Wat kan een boek allemaal behelzen? Met deze en andere vragen hield de Franse dichter en criticus Stephane Mallarmé zich bezig. Tot op de dag van vandaag heeft zijn werk invloed op de wijze waarop we kunst en literatuur zien. Meer dan twintig jaar van zijn leven werkte Mallarmé aan zijn magnum opus dat de structuur en het verband tussen alle dingen had moeten blootleggen. Schrijver en kunstenaar Emily Kocken dook in Le Livre. Het resultaat is nu te zien in het Alphabetum van kunstinstelling West in Den Haag.
Kunstpraktijken die zelfstimulerende expressie omvatten, zijn lange tijd gegroepeerd onder de naam ‘Outsider Art’, een omstreden term die autodidactische kunstenaars en kunstenaars met een handicap letterlijk buiten het middelpunt van het artistieke discours plaatst. Veel van deze praktijken worden gekenmerkt door hun directheid, waarbij het maken gedreven lijkt te worden door een verlangen naar interactie met de wereld. Dat kunst emoties kan overbrengen, snappen we wel, maar hoe zit het met de sensatie van de hand die tegen het papier duwt, met het voelen van een kleur in je buik, met het vasthouden van een camera met flapperende handen? Wat als we kunst benaderen vanuit de lichamelijke bewegingen die ten grondslag liggen aan haar totstandkoming, en onze focus verleggen naar de zintuiglijke ervaring van het maken? En hoe maken we ruimte voor praktijken waarin de lichamelijke stimulatie van het maakproces even belangrijk, of zelfs belangrijker is dan het resulterende werk?
Het afgelopen half jaar interviewden Maurits de Bruijn en Lieneke Hulshof voor de podcast Kan niet bestaat niet twintig Nederlandse en Vlaamse kunstenaars over kunstwerken die niet bestaan. Praten over kunstwerken die nooit gemaakt zijn, is praten over ideeën en dromen. De gesprekken gingen daardoor ook over wat dat eigenlijk betekent, slagen en mislukken? In dit essay reflecteert Lieneke Hulshof aan de hand van deze twintig gesprekken op hoe in de ogen van de kunstenaar zelf een succesvolle kunstpraktijk eruitziet en welke onzichtbare mythes, aannames en structuren van het hedendaagse kunstenveld daaraan ten grondslag liggen.
Hoe kun je op een ethische manier een geschiedenis van onderdrukking en ongelijkheid tonen in het theater of tentoonstellingsruimte, zonder te vervallen in stereotyperingen en zonder het enkel reproduceren van geweld? Die vraag bleef in het hoofd van Lara Nuberg echoën na het zien van Gelukzoekers op Sumatra. ‘Hoeveel gelynchte zwarte lichamen moeten we zien voordat er een algemeen besef komt over hoe erg de slavernij was? Hoeveel anonieme doden moeten we opgestapeld zien liggen om de ernst van Holocaust te begrijpen? Hoe vaak moet een bruine acteur op een podium worden geslagen om de verhoudingen aan de oostkust van Sumatra inzichtelijk te maken?’
De tentoonstelling Helende kracht in het Afrika Museum geeft inzicht in verschillende vormen van (spirituele) healing en toont de zoektocht naar de balans tussen lichaam, ziel en geest. Na een bezoek aan deze expositie begint Hille Engelsma zich af te vragen hoe men zich vanuit een westers perspectief kan verhouden tot genezende werkmethoden die zijn voortgekomen uit animistische praktijken waarin geesten interveniëren. Dit lijkt op gespannen voet te staan met therapeutische werkmethoden die op een westerse wetenschappelijke leest geschoeid zijn. Is er een tussengebied waar een westerse benadering en het animisme elkaar kunnen ontmoeten? En kan kunst helpen dit tussengebied in kaart te brengen?
Na de overweldigende indrukken van nieuwigheid, blijft Cécile Verwaaijen met een dubbel gevoel achter na haar bezoek aan het recent heropende Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. ‘Dolend door een labyrint van de pas geverfde zalen vol oude meesters, werd ik overvallen door een enorme teleurstelling. Waar waren de vrouwelijke kunstenaars in dit enorme museum?’
Ook adverteren op mistermotley.nl ? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl