Tentoonstellingsbespreking

De mannen van Michelangelo in het Teylers Museum onderwerpt een van de grootste kunstenaars uit de geschiedenis aan een queer lens. Maurits de Bruijn bezocht de tentoonstelling en vraagt zich wat af wat we verliezen wanneer we een ruimschoots gecanoniseerde kunstenaar als Michelangelo met een anachronistische blik bekijken en hem een identiteit aanmeten waar geen sprake was van toen de goede man nog leefde. ‘Het lastige daaraan is dat de heteronormatieve blik op dit werk alsnog geldt als uitgangspunt, en dat de vermoede homoseksualiteit van Michelangelo het karakter van een ontmaskering krijgt. Een vermoeden waar bewijslast voor moet worden gevonden in de brieven die hij schreef, de motieven in zijn werk en de wijze waarop hij jongelingen op het papier gestalte gaf.’

De droefenis die op de dood volgt, dempen we met rituelen. Met fluisteringen, zorgvuldig gearrangeerde boeketten, passende gedichten. Missen als een ronde vorm in het Stedelijk Museum Schiedam laat eenzelfde tederheid zien, die tot een hoogtepunt komt in The Survival of the Faintest van Doina Kraal, zag Maurits de Bruijn. ‘Het beeld heeft wat weg van een explosietekening, een technische tekening van een machine of object, waarbij de onderdelen uit elkaar zijn getrokken om te laten zien hoe ze in elkaar zitten. En dat is het natuurlijk ook. Want wie The Survival of the Faintest tegemoet treedt, kan niet ontkennen dat er een bom moet zijn afgegaan, dat zich hier een ramp heeft voltrokken, dat de lijm is opgelost.’

A land as big as her skin van Mounira Al Solh in het Bonnenfanten is overdonderend in kleur, materiaal en verhalen. Ze vertelt gelaagde verhalen over het leven in oorlog of over het (moeten) verlaten van geboortegrond op zoek naar een betere toekomst. Berber Meindertsma signaleert dat de vrouwen in Mounira’s installaties mensen van vlees en bloed zijn, die dansen, honger en dorst hebben – en soms gewoon naakt willen chillen op bed met een shisha. ‘Ze vragen niet om medelijden maar claimen hun recht op plezier.’

Oma. Drie letters die een wereld vol associaties en geschiedenis oproepen. In de groepstentoonstelling My Oma in Kunstinstituut Melly vormt die wereld het vertrekpunt. Sifra Coulet bezocht My Oma: ‘Als iets inherent is aan het archetype van de oma, dan is het wel activiteit: doen, zorgen, overdragen, voorleven.’ 

De tentoonstelling van Margreet Heinen en Yvonne Evers in ‘Circa dit…’ in Arnhem bewijst dat het als kunstenaar de moeite loont het gebaande pad te verlaten, even stil te staan en te beseffen waar je staat en wat je bestemming is. Hoe ongewis die ook is, het is beter voor het onbestemde te kiezen dan op je schreden terugkeren en door blijven gaan met iets maken waarop je bent uitgekeken.

In de tentoonstelling For What It´s Worth in Garage Rotterdam tonen meerdere kunstenaars hun visie op economische ongelijkheid. Ayrton van Noort bezocht de show en zag hoe de werken spreken tot de toeschouwer, maar er was ook een groter thema dat niet of nauwelijks besproken werd.