Centraal Museum

Mothering Myths verscheen in vertaling in het boek dat Laurie Cluitmans en Heske ten Cate samenstelden voor Mothering Myths: An ABC of Art, Birth and Care – een publicatie die moederschap onderzoekt door de lens van kunst. Vanuit een transhistorisch en intersectioneel perspectief bevraagt het boek literatuur, kunst, clichés en mythes rond moederschap.’Wanneer je de grote standaardwerken van de westerse kunstgeschiedenis er op naslaat, lijkt ‘moederschap’ met name te bestaan in de belichaming van één vrouw: de heilige maagd Maria, die sereen, zorgzaam en liefdevol de zoon van God (vaak veel prominenter in beeld) draagt: op haar arm, aan haar borst, of later in haar leven, dood op schoot. Je zou kunnen beargumenteren dat zelfs zij, zó vaak afgebeeld en zó iconisch, slechts een flat character is in een groter verhaal dat niet om haar draait, noch om alle genot en grillen van het ouderschap.’  

“Put the mom in MoMA” en: “What happens to the avant-garde when the mother laughs?” zijn enkele van de leuzen die te lezen zijn op de spandoeken van Mothernism, een installatie van Lise Haller Baggesen. Al twaalf jaar lang reist Baggesen rond met variaties op de installatie die bestaat uit een tent, spandoeken, een geprinte mindmap. Het werk is nu te zien als onderdeel van Good Mom Bad Mom in het Centraal Museum. Met Lieneke Hulshof gaat Baggesen in gesprek over wat haar werk op dit scharniermoment betekent: ‘Mothernism is een utopische plek over zorg en de politiek die zich om zorg heen afspeelt. We hebben zo lang niet gepraat over het moederschap in de kunst. Ik wil het nu blijven tonen en erover blijven praten.’

‘Ik vind dit zo vet aan deze tijd. Dat de vrouw op andere manier wordt neergezet in kunst. Dat het niet meer alleen de schreeuwende hysterie is, of alleen maar een lekker wijf. De vrouw is veel diverser, gelaagder, de méns is veel diverser […].’ Samen met theatermaker Nina Spijkers bezoekt Lisanne van Sadelhoff de tentoonstelling Hot Flowers, Warm Fingers van Pauline Curnier Jardin, die voorbij gaat aan stereotypering.

Natalia Ossef was te gast in Kunst is Lang. Haar werk kenmerkt zich door het spanningsveld tussen de geschiedenis en de actualiteit, tussen het individu en het collectief. In haar tekeningen en schilderingen komt de verwantschap tussen vormen uit de natuur en die van het menselijk lichaam naar voren: ronde vlakken die een rots of kei kunnen zijn, maar ook een baarmoeder, of een hoofd dat liefkozend wordt vastgehouden.

De tentoonstelling ‘Disappearance in slow motion’ toont werk van Eva Spierenburg waarin het lichaam in relatie tot de omgeving wordt geplaatst. Puck Kroon schrijft over de tentoonstelling.