In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegenkomen. Een werk dat opvalt door zijn uitbundige verschijning of juist verrast door zijn subtiliteit. Vandaag is dat Tegenspoed van Dirk-Jan Visser.

In de interviewserie ‘Hoe hoog zijn de muren’ onderzoekt Rita Ouédraogo op intersectionele wijze hoe toegankelijk de Nederlandse kunst- en cultuurwereld is. Ernestine Comvalius heeft meer dan vierentwintig jaar in de kunstensector gewerkt. Ze is onder andere mede-initiatiefnemer en de eerste directeur van het Bijlmer Parktheater en was daarvoor directeur van Krater Theater. In een openhartig gesprek blikt Rita Ouédraogo samen met Comvalius terug op haar werkzaamheden, haar jeugd in Suriname, Nederland en de V.S. en wordt een rode draad zichtbaar die gekenmerkt wordt door een onuitputtelijke drijf voor rechtvaardigheid.

Eugenie Boon (1995, Willemstad) volgt in 2022 een begeleidingstraject bij Nest in Den Haag. Een van de onderdelen is dat ze dit jaar exposeert op Art Rotterdam. Bij de entree van het Van Nelle fabriek terrein is haar nieuwe werk The Pawns that Wandered in Promised Land (2022) te zien. Een bordspel dat gaat over het beloofde land en hoe wij mensen daar naar zoeken terwijl we er volgens Boon vaak al in zijn beland.

Lieneke Hulshof bezocht de centrale overzichtstentoonstelling The Milk of Dreams op de 59e editie van de Biënnale van Venetië. Daar ziet ze hoe prachtige, solidaire en inclusieve kunst van nu extra hard botst met onderliggende structuren van macht en ongelijkheid.

Er heerst een vervormd beeld van hoe een vulva eruit moet zien. Dat is ook niet gek als je kijkt naar de ‘strakke pornopoezen’ die vrijwel onze enige beeldreferentie zijn in de media. Het geslachtsdeel lijkt voor veel mensen een mysterie vanwege het gebrek aan kennis. Maar dat is aan het verschuiven, en steeds meer kunstenaars tonen de vulva in al haar glorie, dwars tegen de schaamte en seksualisering in.

Lydienne Albertoe doet onderzoek naar comics. In haar nieuwste installatie kijkt ze kritisch naar de stereotyperingen van Zwarte lichamen, zet ze naar haar hand en schotelt de toeschouwer een nieuw beeld voor.

Voor het fotoproject, het boek en de documentaire The Life of Fathers volgde Marwan Magroun alleenstaande vaders van kleur. Enerzijds om te laten zien hoeveel van hen niet voldoen aan het stereotype van onverantwoordelijke, afwezige vader, anderzijds om te verkennen hoe het vaderschap eruit kan zien dat Marwan zelf niet had in belangrijke delen van zijn jeugd.