Kunstenaar Bart Lunenburg is geïnteresseerd in architectuurgeschiedenis en heeft een voorliefde voor (middeleeuwse) houtbouw. Wat begon als een ode aan het leven van zijn grootouders, leidde tot een doorlopend onderzoek naar vergeten folklore, beschermende symbolen en machtsverhoudingen binnen de landelijke architectuur van Oost-Nederland, die verschillende nieuwe kunstinstallaties heeft opgeleverd.

Lisanne van Sadelhoff toog naar Nieuwegein om een bezoek te brengen aan Museum Warsenhoeck dat een regionale historische collectie beheert. Ze raakt in gesprek met Frank Seller die van alles weet te vertellen over de bijzondere collectie rouwborden die in het museum te zien zijn en de verhalen die daarachter schuilgaan.

‘Een ander leven kun je aanraken, maar nooit helemaal omvatten.’ Joost Jungsik Vormeer zag Past Lives van Celine Song waarin de kijker aan de hand het zoeken en vinden van hoofdpersonen Nora en Hae Sung aan het denken wordt gezet over het leven dat je leidt en de levens die je had kunnen leiden.

Linda Selena Boos ontmoet Buhlebezwe Siwani in het Amsterdamse Westerpark, een plek waar Buhlebezwe spiritueel kan aarden. ‘Voor mij resoneert beeldende kunst op een diep niveau met het spirituele veld. Want door te verbeelden en te visualiseren waar wij in geloven kan kennis worden overgedragen.’

Samen met filosoof Ronald Hünneman kijkt Carmen van Bruggen naar het werk van Olga Wiese in Museum De Buitenplaats. In de stad Groningen is Wiese een fenomeen – al ruim zestig jaar maakt ze olieverfschilderijen en wandschilderingen in groot formaat van fantasierijke taferelen – maar buiten Noord-Nederland is Wiese nauwelijks bekend. Ook Hünneman kent haar werk niet. Daar moet verandering in komen.

Voor een nieuwe reeks trekt Mister Motley elke maand een andere Nederlandse provincie in: wat zijn de geuren en kleuren van de streek, wat speelt er nu bij de kunstinstellingen? Carmen van Bruggen trapt door op pad te gaan in haar eigen provincie Groningen. Samen met huisarts Arie van Drongelen kijkt ze naar portretten van bijna een eeuw van elkaar verwijderde generaties op het Groningse platteland.

Lara Bongard droeg een rusteloos gewicht met zich mee, een gevoel van je overal en tegelijkertijd nergens thuis voelen. The Girl Who Crossed the River with a Tablecloth is een persoonlijke queeste naar haar versplinterde wortels in het voormalige Russische Rijk (het huidige Oekraïne). Met dit project doorbrak ze de generatiestilte om te zoeken naar de onzichtbare werelden van haar joodse voorouders. Met ‘Een draagbaar thuis’ schreef ze een essay over dit werk.