Wat verliezen we wanneer we Michelangelo tot queer bestempelen? – over De mannen van Michelangelo
De mannen van Michelangelo in Teylers Museum onderwerpt een van de grootste kunstenaars uit de geschiedenis aan een queer lens. Maurits de Bruijn bezocht de tentoonstelling en vraagt zich wat af wat we verliezen wanneer we een ruimschoots gecanoniseerde kunstenaar als Michelangelo met een anachronistische blik bekijken en hem een identiteit aanmeten waar geen sprake was van toen de goede man nog leefde. ‘Het lastige daaraan is dat de heteronormatieve blik op dit werk alsnog geldt als uitgangspunt, en dat de vermoede homoseksualiteit van Michelangelo het karakter van een ontmaskering krijgt. Een verdenking waar bewijslast voor moet worden gevonden in de brieven die hij schreef, de motieven in zijn werk en de wijze waarop hij jongelingen op het papier gestalte gaf.’
Wanneer zijn we opgehouden met dwalen? – In gesprek met Obby Veenstra
In de tiendelige serie Grond voor kunst zoomt Anika van de Wijngaard in op de interactie tussen hedendaagse beeldende kunst, het Groningse landschap en de cultuurhistorie.
Land zonder grenzen: Wie niet kan bijdragen aan het kapitalistische systeem wordt als overbodig gezien, over liefde, validisme en Alice Wong
De pandemie maakte zichtbaar dat overheden in naam van politieke stabiliteit toestaan dat bepaalde bevolkingsgroepen (vooral mensen van kleur, chronisch zieken, gehandicapten en ouderen) als “surplus” gezien worden. Dat zien we nog steeds in de onachtzaamheid voor het nemen van maatregelen om nieuwe infecties te voorkomen, ook in de culturele sector, betoogt Mira Thompson in haar nieuwste bijdrage aan onze serie Land zonder Grenzen. ‘Deze medische marginalisatie resulteert in sociale uitsluiting en verwaarlozing van een groot deel van de bevolking, een deel waar elk mens op een zeker moment in het leven onderdeel van kan worden gemaakt. Hoe onzichtbaar deze groep mensen wordt gemaakt werd nogmaals pijnlijk duidelijk op het PAIS Malieveld protest op 30 november.’
Residenties zijn gericht op een kunstenaar die vrij is
Residenties functioneren als kwaliteitsstempels in de kunstwereld en zijn daarmee essentiële ketens in de kettingreactie van succes. Maar ze zijn niet voor iedereen toegankelijk. In haar nieuwste essay binnen de reeks Land zonder grenzen reflecteert Mirthe Berentsen op de wijze waarop kunstenaars met kinderen structureel worden buitengesloten van deelname aan felbegeerde residenties. ‘Residenties veronderstellen een kunstenaar die vrij is – vrij van zorg, vrij van afhankelijkheden, vrij om weken- of maandenlang fysiek aanwezig te zijn op een specifieke plek. Daarmee is de infrastructuur van de kunstwereld structureel ongeschikt voor wie zorg draagt.’
KUNST IS LANG: Mirjam Linschooten
Deze week is Mirjam Linschooten te gast bij Kunst is Lang. Een centrale vraag in haar praktijk is hoe herinneringen en geschiedenissen worden geconstrueerd door middel van verzamelen, interpreteren en tentoonstellen. ‘How to Exit and How Not to Enter’ draait om acht West-Afrikaanse beelden uit de verzameling van socioloog Joop Goudsblom. Mirjam voerde gesprekken over de waarde van die beelden met mensen van verschillende culturele en professionele achtergronden, zoals kunstenaars, curatoren en handelaars en verzamelaars. Ze legde bloot hoe je vanuit radicaal verschillende waardesystemen naar de beelden kunt kijken.
Wat kan een kunstruimte doen om een genocide te voorkomen? – over Shopping against genocide
Simomo Bouj en Jan Hoek runnen No Limits! Art Castle. Ze onderzochten wat ze met hun kunstruimte konden doen om zich in te zetten tegen de Israëlische genocide op de Palestijnen in Gaza. Op die grote vraag formuleerden ze een heel concreet antwoord: de tentoonstelling Shopping Against Genocide die bezoekers in staat stelt hun koopkracht op een goede manier in te zetten. In dit essay geven Simomo en Jan tips voor andere kunstruimtes die zich willen aansluiten bij hun missie.
Spel als praktijk – over CaccHho CucchhA van Mercedes Azpilicueta
Zorg en ouderschap. Voor onze serie Land zonder grenzen onderzoekt schrijver en kunstenaar Mirthe Berentsen de komende maanden het systeem waar die twee samenkomen: het gezin. Met Mercedes Azpilicueta, de zoon van Mercedes en Mirthes dochter, bezocht ze CaccHho CucchhA – de tentoonstelling van Mercedes die is gemaakt voor kinderen van 4 tot 12 jaar en ruimte voor spel biedt. ‘Oh pas op! Ben je ok lieverd?’
Keurslijf
Deze zomer ervoer Joost Jungsik Vormeer in Mudam in Luxemburg hoe een suppoost op zaal schreeuwde omdat een kindje de installatie Controlled Memory Loss van Eva Kot’átková aanraakte. De ironie wil dat juist deze kunstenaar werkt met thema’s als supervisie, controle, opvoeding, het lichaam en de rol van ideologie en (mentale) instituten. Joost bevraagt in zijn column het spanningsveld tussen controle en veiligheid, en hoe zich dat verhoudt tot aanraking.
Een sucker voor beeldrijm
Laure van den Hout raakte overweldigd door Wolfgang Tillmans’ ‘Nothing could have prepared us – Everything could have prepared us’ in het Centre Pompidou. De tentoonstelling eist haast dat je je aan haar overgeeft en wie dat doet zal beloond worden. ‘Na een ruim uur door de voormalige bibliotheek te hebben gelopen begint de titel zich meer en meer voor me in te nemen. Tillmans geeft veel, maar geen antwoorden, je moet zelf je weg vinden in de wirwar aan beelden, misschien zelfs: elk beeld nuanceert of versterkt het ander. In nauwe samenhang is enige vorm van absolutisme moeilijk te volharden, en dat op zichzelf is al een prettig politiek statement.’
De zomer is lang: Anne Wenzel
Het team van Kunst is Lang is met zomervakantie, maar vanaf begin september hoor je weer nieuwe afleveringen. Om de zomer door te komen, hebben bestuursleden van Mister Motley elke week een aflevering uit het archief voor je geselecteerd. Deze week hoor je de keuze van secretaris Stijn Elshuis, voor het gesprek met Anne Wenzel, opgenomen in mei 2024. ‘Wenzel gaat in dit gesprek dieper in op de machtsverhoudingen binnen de kunstwereld en de positie van de kunstenaar daarin. Een onderwerp waar ik veel over nadenk en waar we het wat mij betreft nog altijd te weinig over hebben.
Zomertip: Het verschil tussen mat, houtvrij, gesatineerd en hoogglans
Deze zomer overstelpen we jullie met tips. Laure van den Hout beluisterde de podcast Voor de sprong. In deze nieuwe serie spreekt Zoë Dankert veertien afstuderende kunstenaars over hun ervaringen op de academie, en hun blik op het leven dat daarop volgt: de stap naar het werkveld. ‘De academie is achtereenvolgens een warm bad waar iedereen welkom is, een plek waar te zeer in cijfers nagedacht wordt, waar teveel nadruk ligt op het blootleggen van je persoonlijke verhaal in je werk, waar het nog wel wat inclusiever zou kunnen.’
Land zonder grenzen: je aanpassen aan je mogelijkheden en je grenzen is geen falen – in gesprek met Gijs Verhoofstad
Jam van der Aa spreekt in haar reeks Land zonder grenzen over neurodivergentie met kunstenaar Gijs Verhoofstad. Gijs presenteert zich als iemand die bepaalde dingen niet wil, niet als iemand die niet kan. ‘Toch vraag ik me af,’ schrijft Jam, ‘wanneer is iets een kwestie van willen of van kunnen meedraaien? Wat ik me ook afvraag: hebben neurotypische mensen daar wel een realistisch beeld van? Van het niet-kunnen? Mij lukt het bijvoorbeeld niet om te stofzuigen, uit mezelf. Ik kan de stofzuiger midden in mijn woonkamer zetten, er zeventien keer overheen struikelen, maar nee.’
KUNST IS LANG: An van. Dienderen
Deze week is An van. Dienderen te gast bij Kunst is Lang. An is filmmaker en cultuurwetenschapper, en als docent en artistiek onderzoeker verbonden aan KASK & Conservatorium in Gent. De rode draad in haar werk is het problematische idee van neutraliteit in documentaire, en de vermeende objectiviteit van technische middelen zoals de filmcamera. Haar film Lili laat zien hoe het bedrijf Kodak voor de kleurbalans van camera’s de witte huid als norm neemt, met als resultaat dat elk huidtype dat niet aan die norm voldoet een afwijking vormt en alleen met extra moeite in beeld gebracht kan worden. In de film Prism onderzoekt An samen met regisseurs Rosine Mbakam en Eléonore Yameogo de effecten en eventuele oplossingen van de scheve machtsverhouding ten opzichte van mensen van kleur in onze beeldcultuur.
Terugkijken: Niet klagen, maar vragen: hoe bouwen we aan een duurzaam kunstenveld?
22 mei organiseerden we samen met De Balie een avond waarin we met elkaar in gesprek gingen over hoe we kunnen bouwen aan een duurzaam kunstenveld. Een openbare repetitie voor de toekomst van de kunstsector, met Ellis Kat, Liesbeth Bik, Marianna van der Zwaag, Laure van den Hout en Jack Segbars.
Wat we dragen, wie we dragen – over Wall Work van Jack Eden
Laure van den Hout bezocht in een privéwoning op het Noordereiland in Rotterdam de solotentoonstelling Wall Work van Jack Eden die, in de intimiteit van huiselijke omgeving de grenzen tussen wat zich normaliter publiekelijk voltrekt en wat achter de schermen blijft, doet vervagen.














