Lana Mesić probeert in haar fotografisch werk het onzichtbare weer te geven. Door op zoek te gaan naar wat mensen onder het goddelijke verstaan bijvoorbeeld, of naar hoe vergiffenis eruitziet in een ontmoeting tussen betrokken van de Rwandese genocide in 1994. En ook, in eerste instantie zeer tegen haar eigen zin, naar uitingen van haar eigen Kroatische identiteit, die ze volgens de wet gezien heeft ingeruild voor de Nederlandse.

Sjoerd Martens is gefascineerd door de sporen die we als mens achterlaten. Hij legt ze vast en geeft ze een podium. Dit doet hij door ze soms te presenteren als documentaire foto’s, maar ook als fotocollage, animatie of videowerk.

Voor het fotoproject, het boek en de documentaire The Life of Fathers volgde Marwan Magroun alleenstaande vaders van kleur. Enerzijds om te laten zien hoeveel van hen niet voldoen aan het stereotype van onverantwoordelijke, afwezige vader, anderzijds om te verkennen hoe het vaderschap eruit kan zien dat Marwan zelf niet had in belangrijke delen van zijn jeugd.

Romy Zwart bezocht de tentoonstelling RAUW in Het Rembrandthuis. Hier laat een selectie hedendaagse werken zien dat een lijf meer is dan enkel een façade. Het is een complex systeem en een vat vol innerlijke processen die de oppervlakte lang niet altijd verraadt.

Maurits de Bruijn bezocht de tentoonstelling Kunst na Auschwitz in het Kunstmuseum Den Haag en trof het nog altijd shockerende werk aan van twee holocaustoverlevenden en kunstpioniers. 

Alex de vries bezocht de studio van Christien Greven. Op het internet was ze tot voor kort onvindbaar, om haar te leren kennen is een persoonlijke ontmoeting noodzakelijk. De onzekerheid of haar het kunstenaarschap gegund zal worden is groot, maar na jaren in stilte en afzondering te hebben gewerkt, durft zij het erop te wagen.

Lisa Ijeoma was te gast in Kunst is Lang. Ze maakt textielwerken: handgeweven stukken of patchworks, stukken stof in figuren geknipt en over elkaar heen genaaid, waardoor er scènes en landschappen ontstaan.

Thomas van Huut spreekt Bram van Helden over zijn voorstelling Bram vindt ruimte waarin een Japanse kamer zichzelf schijnbaar uitvouwen. Het decor, dat normaal gesproken in dienst staat van de theatervoorstelling, krijgt hier de hoofdrol.