Cécile Verwaaijen heeft zich laten vormen door het werk van een dominantie, smalle groep louter mannelijke kunstenaars. Bovendien kwamen ze met flinke voorsprong bovendrijven ten koste van marginaal gemaakte groepen, zoals vrouwen, mensen van kleur en/of niet-westerse kunstenaars. Daar heeft ze nu verandering in gebracht.

Rita Ouédraogo is curator bij Framer Framed en schreef een artikel naar aanleiding van de tentoonstelling KAZAL – Narrating Haitian Memories. Een Engelstalig essay over de camera als verteller en drager van herinneringen. 

Voor de meeste videowerken uit de dertigjarige carrière van Marijke van Warmerdam zijn eenvoudige handelingen in scène gezet, gefilmd en in een loop weergegeven: een douchende man, een jongen die een bal op zijn hoofd balanceert, of een rode koffer die van een besneeuwde heuvel afglijdt. Voor een recente reeks films heeft Marijke minder geënsceneerd en is ze het dagelijks leven in Rome gaan observeren, vanuit de vraag hoe de stad zich verhoudt tot zijn barokke geschiedenis.

“Het is een wonder dat ik nog werk heb”, zegt Rob Sweere (1963) lachend aan het eind van ons gesprek. Hoewel Sweere al sinds de jaren tachtig werkzaam is als professioneel kunstenaar, heeft hij aardig wat aan te merken op de kunstwereld. Hij is zelfs gaan twijfelen of het tijdperk van de beeldende kunst zoals wij dat kennen in Nederland misschien wel voorbij is. Hij was bereid om een keer met Mister Motley in gesprek te gaan om zijn zorgen en ideeën te delen.

Hanne Hagenaars schrijft over het werk van Teresa Margolles en hoe deze kunstenaar (de sporen van) geweld met kleding en textiel verweeft.

De installaties van Simon Wald-Lasowski zijn opgebouwd uit kleurrijke en vaak absurde massa-geproduceerde beelden, die het midden houden tussen prullaria en curiosa. Zijn werken hebben de instant aantrekkingskracht van plastic kinderspeelgoed, maar al snel komt het ongemak om de hoek kijken. Bijvoorbeeld bij Simons bierfontijn, waar dierenbeeldjes die bedoeld zijn als grappige flessenhouders een continue stroom verschraald bier door hun opengesperde mond gepompt krijgen.

Op 28 november 2021 sloot de Electriciteitsfabriek haar laatste tentoonstelling. De deelnemende kunstenaars werkten anoniem en als collectief. Gabriel Lester licht vandaag hun werkwijze toe en beschrijft wat er zo bijzonder was aan Ω, Om, Ohm, Omega.

Vijfentwintig jaar heeft Ronald Ophuis geweld, oorlog, mishandeling, verkrachting, kindsoldaten, aanklachten en veroordeling in beeld gebracht. Alex de Vries ziet dat zijn recente schilderijen qua stijl een verdieping zijn van de techniek die hij zich eigen heeft gemaakt.

Puck Kroon bezocht voor Mister Motley de Open Studios 2022 van de Rijksakademie en maakte een tweede selectie van de werken die daar elk op eigen wijze de ruimte vullen, verstoren en innemen.

Minke Schönthaler studeert dit jaar af aan de docentenopleiding beeldende kunst en vormgeving van ArtEZ en schreef een essay over hoe beeldende kunst kan bijdragen aan een ander ecologisch mens- en wereldbeeld.

Wie eenmaal de wereldberoemde strandbeesten van Theo Jansen heeft gezien, vergeet ze nooit meer: het zijn skeletten van gele pvc-buizen, die door middel van een zeil wind vangen en als een nieuwe diersoort over het strand paraderen. Hoewel ze al een flinke evolutie hebben doorlopen, kunnen ze nog niet overleven zonder de hulp van Theo. Hij vertelt waarom hij geen technologische hulpmiddelen gebruikt, waar hij het optimisme vandaan haalt om door te gaan en hoe zijn strandbeesten op verschillende plekken op de wereld voor nageslacht zorgen.