Tijdens haar studie kunstgeschiedenis bezocht Helena Julian regelmatig het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. ‘Je viel van de ene verbazing in de andere, maar er werd verwacht dat je het waarom van deze verbazing zelf wist te plaatsen.’ Nu keert ze terug om te zien wat er overblijft van die ervaring en of de ontwikkelingen die het afgelopen decennium in de (kunst)wereld hebben plaatsgevonden, een plek krijgen in het gerenoveerde museum.

‘Ziek zijn betekent vooral veel en vaak in wachtkamers zitten,’ schrijft Mirthe Berentsen. ‘In ruimtes met folders over aanpassingen van levensstijlen en weekbladen met doorzonlevens. Ondanks de frisse en bemoedigende kleuren van de muren zijn het geladen en beladen ruimtes, waaruit je niet kunt ontsnappen.’ Maar gelukkig zijn veel ziekenhuizen de trotse eigenaars van uitzonderlijke kunstcollecties. 

De art experience: menig kunstliefhebber haalt er de neus voor op, uiteraard zonder er ooit een voet binnen gezet te hebben. Daar brengt Ko van ’t Hek verandering in. Op een druilerige dinsdagochtend bezoekt hij Fabrique des Lumières. ‘De werken van Klimt (en tijdgenoten) schieten in achtbaantempo voorbij. Het gaat zo snel dat er geen tijd is om stil te staan bij wat je ziet. De werken verschijnen, niet zoals ze ooit op het doek verschenen, maar in vloeiende bewegingen en met andere powerpointesque effecten.’ 

In het werk van Hanne Hagenaars (schrijver en tentoonstellingsmaker) en Merel Bem (schrijver en kunsthistoricus) zijn de alledaagse beleving van beeldende kunst en de rol van kleding bij het vormen van identiteit onderwerpen die steeds terugkeren. Daarom schrijven ze voor Mister Motley tweemaandelijks over de relatie tussen kleding en kunst. Vandaag een ode van Merel Bem aan ‘de bewegende stip, de zwevende kwal, de vliegende schotel’, oftewel: de paraplu. Geen randvoorwerp, maar een statement.

Ontscholen in een schoolsysteem, hoe doe je dat? Een vraag die kunstdocent Gina bezighield. De vraag nam ze mee de kunstles in, waardoor er een geheel nieuwe wereld voor haar openging: een tussenruimte voor en van leerlingen, normaliter verboden terrein voor docenten.

NFT’s openden de ogen van Ayrton van Noort voor de schoonheid van digitale kunst. Het medium opent nieuwe artistieke deuren: ‘Digitale- en internetkunst bevinden zich in een unieke positie. Ze kunnen snel reageren op sociale trends en vraagstukken, bieden inventieve manieren tot samenwerking met andere kunstenaars en het publiek.’

Sytske van Koeveringe schildert al drie jaar lang portretten van vissen en ze verzamelt allerhande voorwerpen in de vorm van dit dier. In dit essay gaat ze op zoek naar de reden(en) achter haar hardnekkige fascinatie. 

Tijdens Laure’s bezoek aan Kassel voor documenta fifteen maakten twee presentaties grote indruk op haar. Niet geheel ontoevallig vonden die beide plaats in een kerk. Deze kunstervaringen zorgden ervoor dat ze zich onderdeel voelde van een gemeenschap. En daardoor was ze niet langer slechts bezoeker, maar werd ze deelnemer.

Barbara Collé schreef een essay over de kleuren van de regenboog en onderzoekt of de kleuren zelf, wat ze ons tonen en hoe we ze interpreteren, iets kunnen toevoegen aan de discussie over de kleuren van de vlag.

Deze tekst is de uitgewerkte versie van het openingswoord bij de solotentoonstelling ‘Herengracht’ van Hans Broek, bij ROOF-A door Wilma Sütö. 

Kunstcollectieven staan vandaag de dag flink in de belangstelling maar zijn natuurlijk geen nieuw fenomeen. Wat kunnen we leren van de kunstcollectieven die vanaf 1960 ontstonden in Joegoslavië en de acties die daarop volgden?

Cécile Verwaaijen heeft zich laten vormen door het werk van een dominantie, smalle groep louter mannelijke kunstenaars. Bovendien kwamen ze met flinke voorsprong bovendrijven ten koste van marginaal gemaakte groepen, zoals vrouwen, mensen van kleur en/of niet-westerse kunstenaars. Daar heeft ze nu verandering in gebracht.

Rita Ouédraogo is curator bij Framer Framed en schreef een artikel naar aanleiding van de tentoonstelling KAZAL – Narrating Haitian Memories. Een Engelstalig essay over de camera als verteller en drager van herinneringen. 

Hanne Hagenaars schrijft over het werk van Teresa Margolles en hoe deze kunstenaar (de sporen van) geweld met kleding en textiel verweeft.

Op 28 november 2021 sloot de Electriciteitsfabriek haar laatste tentoonstelling. De deelnemende kunstenaars werkten anoniem en als collectief. Gabriel Lester licht vandaag hun werkwijze toe en beschrijft wat er zo bijzonder was aan Ω, Om, Ohm, Omega.