Stad

Typerend voor de beelden die Bas van Leeuwen in opdracht maakt is dat ze een meer verhalend karakter hebben dan zijn vrije werk, dat vooral abstract is en door het materiaalgebruik van roestvrijstaal geometrisch en bijna klinisch oogt, terwijl ze als betekenisvolle ‘lichamen’ in hun ruimtelijke gedaantes tijdloos aandoen. Alex de Vries bezocht het atelier van Van Leeuwen en spreekt met hem over zijn werken in de openbare ruimte en zijn vrije werk. ‘Het ging voor mij vooral om de positie die het beeld krijgt, de ruimtelijke aanwezigheid ervan in relatie tot de architectuur.’

We vroegen Persis Bekkering welk kunstwerk voor haar onlosmakelijk aan de zomer is verbonden. Het zijn de sexy, zwierende bomen van Cyprien Gaillards videowerk Nightlife die ze in een bloedheet Arles zag en die zich vervolgens, zoals het een echte zomer betaamt, vertroebelden in haar herinneringen. ‘Net als de uitheemse bomen in Los Angeles niet meer uit te roeien zijn, of De denker zo zwaar is dat hij ook tijdens protesten blijft zitten, blijft Nightlife door mijn hoofd spoken.’ 

De bruine kroeg dreigt te verdwijnen. Het CBS meldde dat er in iedere week van 2023 zo’n drie bruine cafés hun deuren voorgoed sloten. Deze tendens vormt het vertrekpunt voor ‘doesn’t last then, does it?’ – een tentoonstelling van het resort in café de Souffleur in Groningen. Adriënne van der Werf schreef een ode aan de bruine kroeg: ‘Misschien is dat wel de schoonheid van zulke plekken: herinneringen sterven met de mensen die er waren en krijgen geen plek in geschiedenisboeken of archieven. In een wereld die steeds generieker wordt, waarin steden op elkaar beginnen te lijken, waarin alles gedocumenteerd moet worden – met telefooncamera’s en Google-reviews – zijn juist de plekken die zich daaraan onttrekken van een andere orde.’

Joost Jungsik Vormeer bezoekt de tentoonstelling van het werk van Freddy Dosh in het gemeentehuis van Hardenberg. De woonblokken op de schilderijen duiken ook geregeld op zijn dromen. Hebben dromen een al dan niet versleutelde betekenis of leggen mensen die er zelf in? En indien dat het geval is, vraagt Joost zich af, zou dit dan ook voor moderne kunst gelden, dat de betekenis tot stand komt door wat je erover kunt of wilt vertellen?

‘Don’t go breaking my heart’, ‘every summer every winter’, ‘idk whats going on but its alot’. Laure van den Hout werd geraakt door flarden tekst op een Berlijns metrostation. Eenmaal thuis probeert ze de herkomst ervan te achterhalen.

Verwoest Huis 11 is een semi-permanente installatie van Marjan Teeuwen bij BRUTUS in Rotterdam. Volgens het door haar beproefde recept van slopen en bouwen, bouwen en slopen is Teeuwen met een aannemer en vijf teamleden de muren, vloeren en plafonds te lijf gegaan en heeft zij het gebouw van binnen versplinterd tot een veredelde ruïne, een georganiseerde chaos van beton, baksteen, planken, gekapseisde stalen balken vol roest en vocht, kortom: een orgie van puin. Wilma Sütö daalde af in de schemering van dit pand, ‘dat onvermijdelijk doet denken aan oorlog en verderf.’