In aflevering zeventien van Kan niet bestaat niet gaat Maurits de Bruijn in gesprek met kunstenaar Ignace Cami over een niet-gemaakte langspeelfilm over de alter ego’s van hem en Ward Zwart: Hans & Gaai. Cami vertelt waarom de film er nooit gekomen is, wat de oorsprong is van de alter ego’s Haas & Gaai, en over schaamteloos durven te falen en het niet perfecte te durven tonen.

‘Sleep, you […] sleep, you.’ Tijdens haar periode in Kunsthuis SYB onderzocht kunstenaar Sanne Kabalt met haar vijf maanden oude dochter de werking van slaapliedjes, die niet zelden een duistere of bezwerende ondertoon kennen. Ze schreef er een poëtisch essay over. ‘Wie moeder wordt kan nauwelijks om een zekere verwevenheid heen, tussen het dagelijkse, het zorgende, en het makerschap. In het onderzoek naar lullabies vervaagt de – toch al flinterdunne – grens tussen moeder en maker die ik in eerste instantie nog poogde te bewaken. Ik weet nu echt niet meer wanneer ik het één ben en wanneer het ander.’

Deze week is Robin Waart te gast bij Kunst is Lang. Robin verzamelt woorden en beelden, rond één kerngedachte. Voor zijn boek Evol/Love maakte hij bijvoorbeeld filmstills op de momenten dat in de ondertiteling het woord ‘liefde’ te lezen viel, en drukte er 160 in spiegelbeeld af. Zijn afstudeerwerk bestond uit een verzameling van 101 pagina’s waarop ‘Part one’ staat, als een verhaal dat steeds blijft beginnen én moeilijk stopt, en voor een ander project onderzocht hij de voetnoot, als een wonderlijke manier om hiërarchie in een tekst aan te brengen. 

In deze zevende aflevering van Kan niet bestaat niet gaat Hallet in gesprek met Maurits de Bruijn over het erven van een familiearchief, hoe het is om een verkocht kunstwerk los te laten en kunstenaarspraktijk als een fulltime job.

Tijdens haar studie kunstgeschiedenis bezocht Helena Julian regelmatig het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen. ‘Je viel van de ene verbazing in de andere, maar er werd verwacht dat je het waarom van deze verbazing zelf wist te plaatsen.’ Nu keert ze terug om te zien wat er overblijft van die ervaring en of de ontwikkelingen die het afgelopen decennium in de (kunst)wereld hebben plaatsgevonden, een plek krijgen in het gerenoveerde museum.

Niet alleen met haar conceptuele benadering van wat het sieraad kan zijn maakt Dinie Besems een uitzonderlijk statement in de beeldende kunst, maar ook door de wijze waarop ze invulling geeft aan haar praktijk. Ze wacht niet af totdat ze aan de beurt is, maar dwingt haar eigen positie af. “Ik wil maar zeggen: ga niet zitten afwachten; als er niets gebeurt, organiseer het dan zelf. Dat kan dus ook in je huiskamer of in je keuken. Nodig mensen uit. Laat zien wat je maakt en doet.” Alex de Vries ging op atelierbezoek en sprak met haar over hoe ze invulling geeft aan haar praktijk.

Tijdens zijn periode als Fotograaf des Vaderlands ging Jan Dirk van der Burg maandelijks op fotografische ‘strooptocht’ door slaperige bloemkoolwijken. ‘Ik wilde naar Nederland kijken met een soort blanco blik.’ Hij ging op zoek naar het allergewoonste, het voortkabbelende leven. Thomas van Huut sprak met Jan Dirk van der Burg over hoe dat allergewoonste er in ‘typisch Nederland’ uitziet.

De installaties van Simon Wald-Lasowski zijn opgebouwd uit kleurrijke en vaak absurde massa-geproduceerde beelden, die het midden houden tussen prullaria en curiosa. Zijn werken hebben de instant aantrekkingskracht van plastic kinderspeelgoed, maar al snel komt het ongemak om de hoek kijken. Bijvoorbeeld bij Simons bierfontijn, waar dierenbeeldjes die bedoeld zijn als grappige flessenhouders een continue stroom verschraald bier door hun opengesperde mond gepompt krijgen.

Gerda Maas was te gast in Kunst is Lang. Ze verbindt stukjes klei, polymeer of iepenzaden via draden aan elkaar, waardoor ze een organisch ogende wolk vormen. Deze wandsculpturen zijn ontleend aan de netwerken en patronen die in de natuur voorkomen, zoals de dauwdruppels op een spinnenweb of een vlucht spreeuwen in de lucht – maar ook aan de hersenstructuur van Alzheimerpatiënten.

Emma Wiersma duikt in de tentoonstelling I remember, van Martín La Roche en Mirthe Berentsen, zoals de muurtekst zegt ‘over de waarde van herinneringen, vertalingen zonder woorden, leven met verlies en de maakbaarheid van taal’.

Fiona Tan vertelt in Kunst is Lang over de rol van beelden in onze samenleving, het verstrijken van tijd en de manier waarop herinneringen en geschiedenissen worden gemaakt.