De buik als plek van transformatie – over The Belly of Momo in Buro Stedelijk
Met The Belly of Momo neemt curator Rita Ouédraogo afscheid van Buro Stedelijk, de plek voor experiment in het Stedelijk Museum Amsterdam. In dit essay reflecteert ze op de installatie van Kevin Osepa. ‘Voor Kevin Osepa is the Belly of Momo zowel onderwerp als strategie. Een poreuze filosofie die een spiegel vormt van Buro Stedelijk zelf. Beide zijn interieurs in wording: plekken om samen te komen, om te experimenteren, waar chaos gekoesterd mag worden. De (onder)buik kan tegengestelde krachten dragen zonder oplossingen te behoeven: rouw en vreugde bestaan naast elkaar en dragen beiden de resonantie van onze voorouders.’
Spel als praktijk – over CaccHho CucchhA van Mercedes Azpilicueta
Zorg en ouderschap. Voor onze serie Land zonder grenzen onderzoekt schrijver en kunstenaar Mirthe Berentsen de komende maanden het systeem waar die twee samenkomen: het gezin. Met Mercedes Azpilicueta, de zoon van Mercedes en Mirthes dochter, bezocht ze CaccHho CucchhA – de tentoonstelling van Mercedes die is gemaakt voor kinderen van 4 tot 12 jaar en ruimte voor spel biedt. ‘Oh pas op! Ben je ok lieverd?’
KUNST IS LANG: Bik van der Pol
Deze week is Bik van der Pol te gast bij Kunst is Lang. Het duo bestaat uit Liesbeth Bik en Jos van der Pol en werkt al sinds 1995 samen aan kunstprojecten waarin sociale en politieke fenomenen onderwerp zijn van reflectie. Liesbeth en Jos werken vaak op uitnodiging van een instelling of manifestatie, en leveren nooit een vooraf bedacht kunstwerk op. Ze onderzoeken eerst waarom ze worden gevraagd, en creëren vervolgens de omstandigheden voor een dialoog met betrokkenen, zoals bewoners. Uit de combinatie van hun onderzoek en de ontstane dialoog komt vervolgens het uiteindelijke werk voort.
De natuur is nooit alleen mooi – op atelierbezoek bij Aletta Bos
De verbeelding van de natuur die Aletta Bos in haar schilderijen vangt is nooit alleen mooi. Haar werk verraadt altijd iets van onheil, van vergankelijkheid, zoals je tijdig naar de Hortus Botanicus moet gaan om de bloei van de Sumatraanse Reuzenaronskelk te zien, omdat die de dag erop al is vergaan. Alex de Vries bezocht het atelier van Aletta.
Land zonder grenzen: Kreupeltijd en de kunst van het relativeren
‘Kreupeltijd is een begrip dat gaat over de manieren waarop mensen met een beperking/chronische ziekte en neurodivergente mensen (de kreupelen, geuzennaam, red.) tijd en ruimte anders ervaren dan mensen zonder beperking. Het lijkt vaak of gezonde mensen vergeten dat we vroeg of laat allemaal in kreupeltijd zullen leven.’ In haar nieuwste bijdrage voor de reeks Land zonder grenzen verbindt Jam van der Aa het begrip kreupeltijd aan haar lezing van het boek De prullenbak heeft veel plezier aan mij van Thomas Heerma van Voss, waarin hij schrijvers op leeftijd interviewt over hun leven en loopbaan.
KUNST IS LANG: Elise ’t Hart
Deze week is Elise ’t Hart te gast bij Kunst is Lang. Elise verzamelt en presenteert geluiden, om ons bewust te maken van hun verhalende kracht en betekenis. Zo richtte ze het Instituut voor Huisgeluid op: een archief van geluiden die binnen de muren van je eigen woning een gevoel van huiselijkheid oproepen. En in een intiem werk vangt ze de kwetsbare nachtelijke ademhaling van haar dochtertje van anderhalve maand, gevolgd door haar totaal veranderde ademhaling wanneer ze anderhalf jaar oud is.
Land zonder grenzen: een ideaalbeeld van hoe de wereld moet zijn – in gesprek met Maartje de Winter
Jam van der Aa spreekt voor haar reeks Land zonder grenzen met Maartje de Winter. ‘Ik denk dat de kunst zich leent om een persoonlijk perspectief zichtbaar te maken. Kunst is ook een plek waar kritische vragen welkom zijn. Waar het anders-zijn reden tot onderzoek is. Dat hoe daarmee omgegaan wordt en de struggle die daarbij komt kijken bevraagd kunnen worden. Er is plek voor mijn ervaring en voor hoe ik dat zichtbaar maak aan anderen.’
Land zonder grenzen: de zin en onzin van zichtbaarheid
Becky, de Barbie die in een rolstoel zat, vergezelde Mira Thompson in haar kindertijd naar school, naar de dokter, naar de winkel. Zo ontdekte Mira hoe slecht de wereld op het hulpmiddel van haar plastic vriendin was uitgerust. Het brengt haar bij een serie postzegels die werden uitgegeven in het International Year of Disabled People in 1981, en bij de zin en onzin van representatie. In haar reeks artikelen voor Land zonder grenzen licht Mira uit hoe handicaps en kunst verbinding met elkaar kunnen krijgen.
De kunstenaar-moeder heeft ‘trut’ op haar voorhoofd staan
“Put the mom in MoMA” en: “What happens to the avant-garde when the mother laughs?” zijn enkele van de leuzen die te lezen zijn op de spandoeken van Mothernism, een installatie van Lise Haller Baggesen. Al twaalf jaar lang reist Baggesen rond met variaties op de installatie die bestaat uit een tent, spandoeken, een geprinte mindmap. Het werk is nu te zien als onderdeel van Good Mom Bad Mom in het Centraal Museum. Met Lieneke Hulshof gaat Baggesen in gesprek over wat haar werk op dit scharniermoment betekent: ‘Mothernism is een utopische plek over zorg en de politiek die zich om zorg heen afspeelt. We hebben zo lang niet gepraat over het moederschap in de kunst. Ik wil het nu blijven tonen en erover blijven praten.’
Land zonder grenzen: Kom niet aan mijn gezin!
Zorg en moederschap. Binnen korte tijd lijken deze thema’s overal aanwezig binnen de kunstwereld. Voor onze serie Land zonder grenzen zal schrijver en kunstenaar Mirthe Berentsen de komende maanden werken aan een serie over het systeem waar die twee samenkomen: het gezin. In haar eerste bijdrage een interview met de Duits-Britse schrijver en zelfbenoemde marxistisch feminist Sophie Lewis, die met werken als Abolish the Family (2022) en Full Surrogacy Now (2019) veel stof heeft doen opwaaien.
KAN NIET BESTAAT NIET: Fatinha Ramos
Fatinha Ramos maakt uiteenlopend werk. Illustraties vormen de kern van haar praktijk. Geïnspireerd door haar aandoening vervaardigt ze glazen sculpturen die de kwetsbaarheid van haar botten benadrukken. Een aantal jaar geleden kwam ze in New York ten val, een moment dat impact had op haar lichaam en op haar werk. In deze bijzondere live-aflevering van Kan niet bestaat niet praat Fatinha met Maurits de Bruijn en Lieneke Hulshof over deze omwenteling, hoe ze als kind in een ziekenhuisbed haar tekenkunst ontwikkelde, over revalideren en de angst nooit meer te kunnen tekenen.
Terugkijken: Niet klagen, maar vragen: hoe bouwen we aan een duurzaam kunstenveld?
22 mei organiseerden we samen met De Balie een avond waarin we met elkaar in gesprek gingen over hoe we kunnen bouwen aan een duurzaam kunstenveld. Een openbare repetitie voor de toekomst van de kunstsector, met Ellis Kat, Liesbeth Bik, Marianna van der Zwaag, Laure van den Hout en Jack Segbars.
Land zonder grenzen: het poëtisch potentieel van het gehandicapte lichaam
Mira Thompson houdt zich in haar werk bezig met de betekenissen en interpretaties die aan gehandicapte lichamen worden toegekend in zowel publieke als private ruimtes. In haar reeks artikelen voor Land zonder grenzen licht Mira uit hoe handicaps en kunst verbinding met elkaar kunnen krijgen. Vandaag publiceren we de briefwisseling die Mira aanging met schrijver en wetenschappelijk onderzoeker Anaïs Van Ertvelde. Samen zoeken ze naar kunstenaars die hen overal achtervolgen: ‘het beeld van Mullins als hybride – half mens, half jachtluipaard, haar twee beenprotheses als gescuplteerde dierenpoten – opende in mijn hoofd het poëtisch potentieel van het gehandicapte lichaam.’
Waar technologie en tederheid samenkomen – in gesprek met Mandy Franca
In het Stedelijk Museum Amsterdam zijn in de tentoonstelling Circulate werken te zien van 21 kunstenaars die het medium fotografie op diverse en vernieuwende manieren inzetten. Jorne Vriens interviewt voor Mister Motley komende maand 3 van deze makers. Jorne spreekt Mandy Franca: ‘Ik vind het heel erg belangrijk om contact te maken met materiaal. Door met oliepastel te werken en dat op het papier te duwen, kan ik mezelf in het werk plaatsen. Ik probeer een soort van verbintenis aan te gaan met de herinneringen die ik heb bij het beeld.’
Land zonder grenzen: neurodivergentie en ‘het systeem’
‘Het onvermogen of de moeilijkheid om in een systeem te passen omdat het als een te strakke jas je bewegingen belemmert, zal herkenbaar zijn voor veel neurodivergente personen. Sommige neurodivergenten vinden een ruimte, of een manier binnen een voor hun dwingende structuur, soms betreden ze een soort parallelle wereld, bijvoorbeeld de kunstwereld’, schrijft Jam van der Aa. In dit eerste artikel in haar reeks voor Land zonder grenzen gaat Jam in gesprek met kunstenaar Bo Stokkermans over hoe hij zijn weg vindt binnen de systemen van de (kunst)wereld.
Advertenties
Ook adverteren op mistermotley.nl? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl
Nieuwe artikelen laden...