Voor haar nieuwe bijdrage in de serie Land zonder grenzen gaat Mira Thompson in gesprek met de leden van Crip the Curriculum. Ze spreekt met oprichters Alcide Breaux, Akash Sheshadri, Harriet Foyster, Menko Dijksterhuis en Pernilla Manjula Philip. Het gesprek zoomt in op de zichtbaarheid van kunstenaars met een beperking, de gesprekken, workshops en lezingen die CtC organiseert over handicap in de kunsten en over hun kritiek en commentaar op een slechte of niet functionerende verzorgingsstaat.

Deze week is Elise ’t Hart te gast bij Kunst is Lang. Elise verzamelt en presenteert geluiden, om ons bewust te maken van hun verhalende kracht en betekenis. Zo richtte ze het Instituut voor Huisgeluid op: een archief van geluiden die binnen de muren van je eigen woning een gevoel van huiselijkheid oproepen. En in een intiem werk vangt ze de kwetsbare nachtelijke ademhaling van haar dochtertje van anderhalve maand, gevolgd door haar totaal veranderde ademhaling wanneer ze anderhalf jaar oud is.

Anouk Harkmans sprak met Luca Tichelman wiens solo tentoonstelling te zien is bij Das Leben am Haverkamp. Het gesprek centreert zich rondom de vraag welk verhaal je over jezelf vertelt aan de hand van de herinneringen die je blijft ophalen, of soms zelfs, die je cultiveert. In MY ALL ∙ A LOW BUDGET SPECTACLE verkent Luca deze elementen die gezamenlijk een verhaal over de eigen identiteit – of het ‘zelf’– creëren.

In aflevering 335 van Kunst is Lang is Wessel Verrijt te gast. Wessel maakt hoge sculpturen, bestaand uit een skelet van hout of gegoten aluminium waaraan gevonden materialen hangen, zoals textiel, karton of netten, maar ook een dakgoot, of objecten van keramiek of cement. Hij wekt zijn creaties tot leven door er performers in te laten kruipen en ze door een tentoonstellingsruimte te laten bewegen, als hybride wezens die tussen mens en materiaal inzitten.

‘Het materiaal is een combinatie van wol en vlas dat tot een organisch, pokdalig geheel is gevilt. Landkaart- of niervormige doeken waarbij een mensenlichaam in het niet valt’, schrijft Maurits de Bruijn over de ervaring in het Berlijnse Hamburger Bahnhof omringd te zijn door de reusachtige doeken van Klára Hosnedlová. ‘Mijn vriend en ik staan aan de voet van zo’n doek, tussen de strengen die zich als fjorden over de vloer uitstrekken. En omdat ik zo lang omhoog tuur, vergeet ik soms even waar ik ben, dat ik een lichaam heb, dát ik ben.’

Laure van den Hout raakte overweldigd door Wolfgang Tillmans’ ‘Nothing could have prepared us – Everything could have prepared us’ in het Centre Pompidou. De tentoonstelling eist haast dat je je aan haar overgeeft en wie dat doet zal beloond worden. ‘Na een ruim uur door de voormalige bibliotheek te hebben gelopen begint de titel zich meer en meer voor me in te nemen. Tillmans geeft veel, maar geen antwoorden, je moet zelf je weg vinden in de wirwar aan beelden, misschien zelfs: elk beeld nuanceert of versterkt het ander. In nauwe samenhang is enige vorm van absolutisme moeilijk te volharden, en dat op zichzelf is al een prettig politiek statement.’

Typerend voor de beelden die Bas van Leeuwen in opdracht maakt is dat ze een meer verhalend karakter hebben dan zijn vrije werk, dat vooral abstract is en door het materiaalgebruik van roestvrijstaal geometrisch en bijna klinisch oogt, terwijl ze als betekenisvolle ‘lichamen’ in hun ruimtelijke gedaantes tijdloos aandoen. Alex de Vries bezocht het atelier van Van Leeuwen en spreekt met hem over zijn werken in de openbare ruimte en zijn vrije werk. ‘Het ging voor mij vooral om de positie die het beeld krijgt, de ruimtelijke aanwezigheid ervan in relatie tot de architectuur.’