Maurits de Bruijn las het ontluisterende Rejection van Tony Tulathimutte: ‘Rejection is geen subtiel boek. Het is, meer dan alles wat ik recentelijk las, een werk van nu. De tijdsgeest vloog me om de oren, en ik kan zeggen dat die er niet florissant uitzag. Deze mozaïekroman bestudeert hoe de moderne mens haar zelfbeeld optuigt op basis van de boeken die ze leest, de Instagram-accounts die ze volgt en het online discours dat daarbij hoort, op basis van de lof en haat die ze van anderen ontvangt, en hoe de mens zich volledig kan vastdraaien in dat idee van die ‘ik’.’ 

Deze zomer slaan Mister Motley en Into the Great Wide Open wederom de handen ineen, door het onderzoek van kunstenaars Sjoerd Willem Bosch en Sijas de Groot te publiceren. Zij verbleven de afgelopen maanden meermaals op Vlieland voor hun nieuwe werk Lutinelijn, dat zij zullen presenteren binnen het kunstprogramma van Into The Great Wide Open (28 t/m 31 augustus). Deze installatie verbindt het maritieme erfgoed van het gezonken goudschip de Lutine (1799) met het landschap van Vlieland. Verspreid over het eiland en het festivalterrein markeren vier objecten en verhalen de historische navigatielijn. In hun gezamenlijke verkenning van traagheid, herinnering en oriëntatie onderzoeken Sijas en Sjoerd hoe het civiele baken dat ooit de plek van de Lutine markeerde, een nieuwe rol kan krijgen in het Waddengebied. In twee bijdragen nemen zij de lezer mee in hun proces, langs erfgoed, tijdens wandelingen en een verlangen naar het idee van thuiskomen op een eiland. Vandaag publiceren we het tweede deel.

Maurits de Bruijn tipt de film His Three Daughters die nu te streamen is via Netflix. In de film komt de ‘his’ waarnaar de titel verwijst niet in beeld: ‘Het maakt dat we nooit helemaal precies weten wie de vader is, en we ons volledig moeten berusten op de soms conflicterende beelden die de drie van hem hebben geconstrueerd. En het meest magische resultaat van deze ingreep is dat regisseur Azazel Jacobs de kijker zo een vooruitblik weet te geven van het leven waar de zussen zich vol verdriet op voorbereiden.’

Over drie weken is Kunst is Lang terug met gloednieuwe afleveringen! Tot die tijd kiezen bestuursleden van Mister Motley opnames uit het archief die ze opnieuw onder de aandacht willen brengen.

Nadia de Vries bezingt de Britse kustplaats Margate door de lens van Tracey Emin’s video Why I Never Became a Dancer. ‘Als je de video zonder geluid bekijkt, heb je als kijker geen idee dat het werk over een pijnlijke jeugdherinnering gaat. Op de slotscène na bestaat het werk geheel uit beelden van Margate in de zomer: de zee die het zonlicht weerkaatst, de badgasten op de promenade, de luifels van cafés en de scharrelende meeuwen. Je ziet Margate, met andere woorden, zoals de vakantiegangers het zien. Pas wanneer je het verhaal van Emin erbij hoort krijg je een indruk van die andere werkelijkheid, die van de bewoner, voor wie het dorp geheel andere associaties heeft.’

Maurits de Bruijn ziet in het werk The Same Room van Minne Kersten het water op een bijna rustgevende manier bezit nemen van de dingen: overhemden, boeken, een dekbed. ‘Naarmate de kamer zich met water vult, komt er meer en meer rust. Juist omdat de ramp zich overduidelijk toch wel voltrekt, en de toeschouwer niet kan ingrijpen, wordt die op een prettige manier verlamt. Dit water sust, zoals heet badwater dat doet.’

Joost Jungsik Vormeer werd getroffen door de verstilling in de honderd jaar oude foto’s van Augusta Curiel, nu te zien in Foam. Eén portret laat hem niet los en luidt een zoektocht in. Naar wat een Nederlandse componist in Suriname te zoeken had. Naar alle geschiedenis die tussen de kieren van de tijd verloren gaat. ‘Ik denk dat een Europese Nederlander die in de koloniale tijd Suriname bezocht, nooit zomaar een voorbijganger had kunnen zijn, want dit woord suggereert afstand, een vrijblijvendheid die niet helemaal rijmt met koloniale verhoudingen.’

De projecten van Su Tomesen zijn ingrepen in het bestaan. Ze sluit aan bij een manier van werken die we kennen sinds de opmerkelijke acties van Fluxus-kunstenaars, waarbij de kunstenaar bemiddelaar is tussen de deelnemers die doorslaggevend zijn voor de uitvoering van een menselijke uitwisseling van creativiteit, plezier, verwondering en verbeelding. ‘“Ik en de ander” is een gegeven dat steeds meespeelt in mijn werk. Verbinden, ontmoeten, praten, interacteren, discussiëren zijn onderdeel van mijn installaties waarin publiek of mensen deel zijn van mijn werk.’