In de podcast Death of an Artist worden de schimmige omstandigheden rond het overlijden van Ana Mendieta uitgeplozen. Maar zolang we haar oeuvre bekijken door de lens van haar dood, doen we haar werk tekort. ‘We moeten ervoor waken haar afdrukken te zien als een voorbode voor haar daadwerkelijke en definitieve eenwording met de aarde. Helemaal omdat precies dat argument in de rechtszaal werd gebruikt om Carl Andre vrij te pleiten,’ schrijft Maurits de Bruijn.

Kunstenaar pietsjanke fokkema schrijft elke paar maanden een brief aan het oudste museum van Nederland: Teylers Museum. Brief 4 is aan architect, meubelmaker en steenhouwer Leendert Viervant gericht, die verantwoordelijk is voor het ontwerp van de Ovale Zaal, het eerste gedeelte van het museum. Teylers Museum, en dus specifieker de Ovale Zaal, was de eerste museumruimte in Nederland die haar deuren opende voor het publiek.

Met host Jakob bezoekt Fabienne Rachmadiev de tentoonstelling Becoming Butterfly, in het Nijmeegse RUIS. De solotentoonstelling van Kyra Nijskens is een kleurrijke, fluorescerende en betoverde biotoop die de grenzen tussen het natuurlijke en het bovennatuurlijke vervaagt. Centraal voor de vlinder, en in ieder geval voor het werk van Nijskens, is het begrip transformatie, van pop tot vlinder, van leven naar dood, van het afschudden van identiteiten om er nieuwe voor terug te vinden, of te maken. ‘Zoals de tatoeages van tienermeisjes die een verandering ondergaan.’

Mister Motley publiceert scripties, onderzoeksartikelen en uitgaven om zo een eigen bibliotheek op te bouwen. De redactie van Motley vindt het zonde dat er jaarlijks zoveel scripties ongelezen blijven…

Een jaar geleden besloot Sytske van Koeveringe wekelijks met haar instagramvolgers een van de afwijzingen te delen die was binnengekomen als antwoord op haar inzendingen of aanvragen binnen haar beeldende en haar schrijvende werk. ‘Iedere maker kent het concept afwijzing. Bijna altijd eindigt zo’n gesprek met: ‘Het hoort erbij.’ Maar is het niet juist de bedoeling dat wanneer je beseft dat ‘dit erbij hoort’, je jezelf gaat afvragen of jij het er wel mee eens bent dat het zo gaat?’
Het is wellicht vanwege die herkenbaarheid dat haar project veel losmaakt: ‘Een gevestigde schrijver, van wie ik niet begrijp dat hij gevestigd is vraagt: ‘Wanneer plaats je eens iets wat wel lukt?’

In de tentoonstelling ‘What My Hands Know’ staat het werk van twaalf kunstenaars centraal die binnen hun praktijk het fysieke lichaam als instrument beschouwen, als drager van kennis. Daarmee onderscheiden de kunstenaars zich van een wereld waar onze lichamen en de daarbij horende lichamelijke ervaringen steeds minder centraal staan in onze gedigitaliseerde levens, schrijft Fenne Saedt. Voor hen is het maken van kunst een proces waarin een voorbedacht concept niet leidend is, maar geest, gevoel, instinct, lichaam, ogen en handen samenkomen.

Deze week is Sara Bjarland te gast bij Kunst is Lang. Sara struint langs de vuilcontainers van Amsterdam-Noord, om zich te laten raken door afgedankte objecten. Door de schoonheid of tragiek van ons grof afval te portretteren, het binnenstebuiten te keren of er sculpturen van te maken, geeft ze het een tweede leven en stelt ze vragen over al die spullen die we de ene dag zo hard nodig denken te hebben, en de volgende dag naast een afvalbak liggen.

De één heeft het, de ander zal er altijd naar blijven streven. In dit gloeiende pleidooi zet Cécile Verwaaijen uiteen hoe ze omgaat met het enigma dat succes is, binnen het kunstenveld. ‘Lieve mensen, jullie schieten niet tekort, het systeem schiet tekort. Het spel heeft gewoon te weinig geld in kas en te weinig plekken in het clubhuis.’