Maurits de Bruijn signaleert sinds kort op minder verwachte plekken zwammen, schimmels en paddenstoelen. En wel in het werk van Björk, Suzanne Bernhardt, Philip Kollman en David Shrigley.

‘Je kan goed zien waar de pijn heeft gezeten bij de kunstenaars. Ze maken de impact van kanker zichtbaar.’ In deel II van De ontmoeting bezoekt Nadia de Vries met Dr. Leni van Doorn de tentoonstelling ‘Kwaadaardig mooi’, waarin het leven met kanker centraal staat. 

In de tekeningen van Agatha van Amée is wat ze niet tekent minstens zo belangrijk als hetgeen ze wel tekent. Ze heeft de neiging de vierkante meters papier bijna volledig met houtskool te bedekken, maar toch zijn er ruimtes die ze onberoerd laat. Juist daar ontstaat de betekenis van haar werk.

Het kiezen wat je laatste kunstwerk wordt, lijkt een onmogelijke keuze. Alsof dat laatste werk je hele leven moet samenvatten in een magistraal finalestuk. Kunst en de dood hebben sowieso een authentieke relatie met elkaar. Sommige kunstenaars krijgen na hun dood een bijna goddelijke status toebedeeld en anderen die tijdens hun leven het podium hebben gekend, worden na de laatste adem vergeten . Kun je als kunstenaar daadwerkelijk doorleven in je werk en heb je daar invloed op? Is kunst groter dan het leven zelf?

De solo van Eva Spierenburg is momenteel te zien in het Kunstenlab in Deventer. Een tentoonstelling over hoe een lichaam reageert op rouw.

Gijs de Visser bezoekt voor Mister Motley de solo-tentoonstelling van Ansuya Blom in Club Solo.

Schrijver Merel Bem heeft een mapje op haar desktop waar de jurk als onheilsbode, als drager van rampspoed, de hoofdrol is toebedeeld. In haar nieuwste stuk over de rol van kledij benoemt ze het geweld en het verdriet dat een op het eerste zicht onschuldig stukje textiel met zich meebrengt.

Het eindexamenwerk van Narges Mohammadi bestond uit 700 kilo halva, een zoet geurend deeg dat in de Perzische cultuur gegeten […]