In een serie publicaties en programma’s onderzoeken Mister Motley en ArtEZ Studium Generale samen met studenten, kunstenaars, schrijvers, wetenschappers en denkers de verbanden tussen tijd, arbeid en ecologie. In het openingsessay van de serie gaat Laure van den Hout aan de hand van de natuur als eerste klok in op een tijdsbeleving die gevormd wordt door toenadering en verwijdering. Denk aan de maan en de zon – dichterbij en weer verder weg – aan donker en licht, eb en vloed. Aan de hand van water en de verschillende gedaantes waarin dat zich aandient, laat Van den Hout zien dat je niet kunt afdwingen in welke staat je bent op welk uur, dat productiviteit in de mate waarop wij het gewend zijn waarschijnlijk veel te veel een geforceerde staat is. Dat maakbaarheid en maakbare tijd grenzen kennen.

In aflevering zestien van Kan niet bestaat niet vertelt Zena Van den Block over haar niet-gemaakte kunstwerk: een performance als straatartiest op een druk plein in Antwerpen. Verkleed als toerist zou Van den Block een verstilde pose aannemen op een sokkel en selfies maken van ‘echte’ toeristen wanneer ze geld in het potje werpen. De vergunning is binnen, de typische outfit met beige shorts en gebloemd hemd compleet, de sokkel gemaakt door een bevriende kunstenaar, en de selfiestick aangeschaft. Waarom het Van den Block nog niet gelukt is om de performance uit te voeren vertelt ze in gesprek met Maurits de Bruijn.

Els Cornelis (relationeel kunstenaar, docent en onderzoeker HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) en Catelijne de Muijnck (programmamaker ArtEZ Studium Generale) spraken met studenten, docenten, wetenschappers, denkers en makers over hoe de Kunstschool van de Toekomst eruit zou kunnen zien. Het resulteerde in elf interviews waarin onderwerpen aan bod komen als sociale rechtvaardigheid, gedekoloniseerde curricula en inclusieve pedagogiek, maar ook: omgangsvormen, methodologieën, waarden, machtsstructuren en het schoolgebouw. Mister Motley publiceert vandaag een van de stukken uit die reeks, een gesprek met ruimtelijk kunstenaar en ontwerper Jack Bardwell.

Samen met kunstenaar Jasper Griepink bezoekt Dagmar Bosma Song Sing Soil in de Vleeshal. In de gotische ruimte raken ze aan de hand van de krioelende, over elkaar heen buitelende en samenkluitende lichamen in gesprek over hoe aarde niet één is, de relatie tussen lied en land, en ecocentrische verstrengeling.

Voor het project Dead Skin Cash van Salim Bayri en Ghita Skali kun je je eigen dode huid inleveren voor twintig euro per gram, dat de donateur cash krijgt uitbetaald. Persis Bekkering bezocht de tentoonstelling, die op allerlei manieren ongemak oproept, met host en kunstenaar Helena Sanders. ‘Dode huid is afkomstig van ons lichaam, maar is onderweg om te worden verworpen, bestemd voor het afvoerputje. Noch subject, noch object, confronteert het ons op onbewuste manier met onze sterfelijkheid.’ 

Persis Bekkering bezocht Rewinding Internationalism met schrijver Frank Keizer, een tentoonstelling over de manieren waarop ideeën en verhalen uit de jaren negentig vandaag nog doorwerken. Ze komen beiden uit 1987, en hebben de negentiger jaren min of meer op dezelfde manier beleefd; ze keken naar School TV en het Jeugdjournaal, zongen protestants-christelijke liedjes, maakten zich druk over zure regen, de ozonlaag en de Balkanoorlogen. De tentoonstelling geeft een heel ander, pluriform gezicht aan het vervlogen decennium: middels de mijnstakingen in Nice, de sluiting van de Philips-fabrieken in Eindhoven, Chileens verzet, en diverse AIDS-actiegroepen in Amerika en Zuid-Afrika.

Linda Selena Boos verbaast zich over de manier waarop musea reageren op de acties van klimaatactivisten die zich onder andere vastlijmen aan schilderijen van oude meesters. Hoe kan het dat musea, die in hun programmering zo de verbinding met de actualiteit pogen op te zoeken,  enkel uit onbegrip reageren als deze actualiteit zich binnen hun muren manifesteert?

‘The things I want to show are mechanical. Machines have less problems. I’d like to be a machine, wouldn’t you?’ zei Andy Warhol. In dit essay duidt Hille Engelsma Marilyn Monroe’s verhouding tot roem en haar sexy imago aan de hand van Slavoj Žižeks filosofie over verlangen en Warhols zeefdrukkenseries waarin hij (delen van) Marilyn Monroe reproduceert en herhaalt.