De schilderijen van Dagmar Baumann ogen karig en krachtig. Ze zijn weloverwogen in een sterk gebaar gemaakt. ‘Als je nog minder wilt schilderen dan dit, moet je de kwast niet in de verf dopen,’ schrijft Alex de Vries. Hij bezocht het atelier van Dagmar en ging met haar in gesprek over haar schilderijen, en over de bewegingen die erachter schuilgaan.

Met een bezoeker die toevallig op blote voeten door de tentoonstelling KRAAAN van Raphaela Vogel loopt, besluit Dagmar Bosma de omvangrijke selectie aan werken nader te onderzoeken. Aan de hand van spinnenwebben, verdorde bladeren, miniatuurversies van monumentale bouwwerken, giraffen, een Duitstalige cover van Ain’t got no life, een glijbaan en een anatomisch model van een penis ontdekken ze hoe het werk van Vogel bol staat van de feministische tendensen, post-humanistische fantasieën en kritiek op modernistische grootheidswaanzin.

Met Táctica Sintáctica laten kunstenaar Diego Bianchi en curator en dichter Mariano Mayer nieuwe perspectieven los op bestaande werken door deze op een geheel eigen, speelse, fysieke manier te verweven met de tentoonstellingsruimten in Marres, tegen de museum-routine in. Het doel was de tegenstellingen tussen object en bezoeker op te heffen en hun lichamen te bevrijden van de regels die voorschrijven hoe we ons in een museum horen te ge­dragen. In deze dialoog gaan Bianchi en Mayer het gesprek aan over hun bijzondere samenwerking en het proces dat eruit voortvloeide: ‘We probeerden ons van de inhoud te distantiëren en sloten een zacht pact met de kunstwerken. We wilden ze hetzelfde behandelen als elk ander object, als een materiële aanwezigheid die spreekt en ons leven verandert.’

Dagmar Bosma brengt met danskunstenaar Connor Schumacher een bezoek aan The Rhythm of the Night. De werken in de tentoonstelling zetten henzelf in beweging en leiden tot gesprekken over de gemeenschap van dansende lichamen, therapeutisch raven, de omlijning van je persoon los kunnen laten en het uitzweten van het kapitalisme.

Deze week is Lise Sore te gast bij Kunst is Lang. Lise maakt tekeningen van diens naakte lichaam, die soms metersgroot bungelen in een ruimte, met grafiet op doorschijnende doek. Deze zwart-witte tekeningen zijn de directe vertaling van een foto, genomen op een moment dat Lise een heftige emotie doormaakt.

‘Het is altijd donker in mijn hoofd geweest’, zegt schrijver Ivana Kalaš. De duisternis is een reden voor vage gevoelens van herinnering, maar beschermt haar tegelijkertijd ook tegen traumatiserende gebeurtenissen uit haar verleden. Als je er niet visueel mee wordt geconfronteerd, is het soms veel gemakkelijker om ermee te leren leven. Maar het leidt ook tot een verwarrende vraag, namelijk: hoe produceert iemand zonder visuele verbeeldingskracht kunst? In haar essay onderzoekt Kalaš haar eigen afantasie en die van bekende schrijvers zoals Aldous Huxley en Isaac Asimov.

In aflevering acht van Kan niet bestaat niet gaat Maurits de Bruijn in gesprek met Lisa Ijeoma over haar idee om een groots, ruimtevullend werk te maken. Een decor, los gebaseerd op haar eigen leefomgeving, geïnspireerd door de Duitse stille film 𝘋𝘢𝘴 𝘊𝘢𝘣𝘪𝘯𝘦𝘵 𝘥𝘦𝘴 𝘋𝘳. 𝘊𝘢𝘭𝘪𝘨𝘢𝘳𝘪, een plan dat tot op heden te groots, te duur en te tijdrovend bleek.