Irem Kaneli en Stijn Smit hebben zich als kunstenaarsduo onlosmakelijk verbonden met elkaar, het landschap en de zee. In de weidsheid van het Noord-Nederlandse landschap werken ze in eb en vloed en bieden daarmee de kunst een natuurlijk perspectief.

Kunstcollectieven staan vandaag de dag flink in de belangstelling maar zijn natuurlijk geen nieuw fenomeen. Wat kunnen we leren van de kunstcollectieven die vanaf 1960 ontstonden in Joegoslavië en de acties die daarop volgden?

Robbie Schweiger bezocht de vijfjaarlijkse documenta (nummer 15) in Kassel en zag radicale openheid en samenhorigheid in de kunst.

Tanja Smeets transformeert ruimtes met haar sculpturen, die uit alle hoeken van de kamer komen gekropen, over vloeren verspreid liggen of van plafonds en wanden naar beneden hangen. Het zijn een soort landschappen, bestaande uit een mengeling van bijvoorbeeld grijs vilt in sierlijke patronen, gebreide structuren van wol, en daar tussendoor bollen van samengevoegde bladvangers – plastic frames met pinnetjes die ervoor zorgen dat er geen blad in je regenpijp terecht komt. Tanja’s mooie maar ook onheilspellende figuren lijken onstuitbaar uit te dijen, en ogen zowel organisch als kunstmatig.

Hoe kunnen we in de gecultiveerde omgeving van het Antropoceen door middel van het sublieme onze nietigheid in relatie tot natuur hervinden? Een scriptie van Fleur Kotten.

Hanne Hagenaars schreef dit artikel op verzoek van het Museum van de Geest met als vraag om een papieren rondleiding te maken waarin de Biënnale van Venetië 2022 door de bril van Museum van de Geest wordt gezien.