Empathie

Simomo Bouj en Jan Hoek runnen No Limits! Art Castle. Ze onderzochten wat ze met hun kunstruimte konden doen om zich in te zetten tegen de Israëlische genocide op de Palestijnen in Gaza. Op die grote vraag formuleerden ze een heel concreet antwoord: de tentoonstelling Shopping Against Genocide die bezoekers in staat stelt hun koopkracht op een goede manier in te zetten. In dit essay geven Simomo en Jan tips voor andere kunstruimtes die zich willen aansluiten bij hun missie.

Laure van den Hout raakte overweldigd door Wolfgang Tillmans’ ‘Nothing could have prepared us – Everything could have prepared us’ in het Centre Pompidou. De tentoonstelling eist haast dat je je aan haar overgeeft en wie dat doet zal beloond worden. ‘Na een ruim uur door de voormalige bibliotheek te hebben gelopen begint de titel zich meer en meer voor me in te nemen. Tillmans geeft veel, maar geen antwoorden, je moet zelf je weg vinden in de wirwar aan beelden, misschien zelfs: elk beeld nuanceert of versterkt het ander. In nauwe samenhang is enige vorm van absolutisme moeilijk te volharden, en dat op zichzelf is al een prettig politiek statement.’

Vandaag opent Shana de Villiers’ solotentoonstelling I am Frankie, and you still love me bij Das Leben am Haverkamp. Vlinder Verouden schreef een essay naar aanleiding van een gesprek met Shana. ‘Volgens Shana dragen we allemaal schaamte met ons mee, sommigen meer dan anderen. Vooral degenen van ons die gemarginaliseerd en zodanig gemonsterd zijn, als monsters worden bejegend, voelen veel schaamte.’ […] ‘De expositie zet de bezoeker op het verkeerde been, houdt een spiegel voor, laat ons afvragen wie of wat het monster is: de indringer of de afwezige, en in hoeverre we zelf betrokken zijn in het monsterproces.’

De voortekenen zijn gunstig, het lijkt erop dat de lente langzaam zijn intrede doet. Dat betekent een spoedig einde aan onze winterslaap. Nog één keer kiezen we als redactie een aflevering uit het archief, dit keer die met regisseur Oeke Hoogendijk. Volgende week zijn we er weer, met nieuwe afleveringen!

Kunst is Lang is er een paar weken tussenuit, maar we hebben kunstenaars die recent te gast zijn geweest gevraagd naar hun favoriete aflevering uit ons omvangrijke archief. Dakota Magdalena Mokhammad koos voor de aflevering met Susanne Khalil Yusef, uit mei 2021. Susanne werd in Duitsland geboren, groeide op in Arnhem en heeft Palestijnse roots: ‘Susanne is een ervaringsdeskundige die een raam openmaakt om met haar mee te kunnen kijken. Dat maakt het laagdrempelig, het werk verwelkomt je, het is als snoep. Susanne zegt zelf ook dat ze het nieuws niet altijd volgt, en dat begrijp ik heel goed. Kunst is misschien een zachtere manier om dingen binnen te laten komen.’

Deze week is Ahmad Mallah te gast bij Kunst is Lang. De verschrikkingen die nu in Palestina plaatsvinden komen op verschillende manieren terug in zijn werk: op polaroids zien we zijn naakte lichaam, gekneveld en soms geblinddoekt, met daar overheen rauwe streken verf die geweld suggereren en zijn identiteit op de foto uitwissen, zoals dat gebeurt bij de duizenden Palestijnen die worden vermoord. Voor zijn schilderijen kiest Ahmad voor een zachtere verwerking van de continue stroom gruwelijke beelden: ze worden weergegeven in gedempt roze, paars en oranje, en krijgen door de plaatsing van bloemen of een olijfboom op de voorgrond een minder intens karakter.

Aan de hand van haar eigen maakpraktijk en het boek Bodies of water van Astrida Neimanis onderzoekt Suzanne Dikker in dit essay of het mogelijk is om een materialiteit van het begrip solidariteit voor te stellen. ‘Solidariteit zou in dit scenario de rol aannemen van het zachte maar stevige smeermiddel dat ons in staat stelt onze eigen weg met en door elkaar te voelen.’

Laure van den Hout zag de extatische film The Book of Flowers van Agnieszka Polska en werd gegrepen door parelachtige bloemknoppen en hallucinante meeldraden. Is het mogelijk om de biologische loop der dingen te veranderen, vraagt de voice-over van de film. En zo ja, wat zou daarvan de prijs zijn? Laure trekt een parallel met de onlangs verschenen film The Substance en schreef een kort essay over maakbaarheid en het hoofdpersonage dat de mens zich waant.

Berber Meindertsma bezocht Kunsthuis SYB voor de 4e Triënnale van Beetsterzwaag. De titel van de triënnale, It hûs is net ien, zette haar aan het denken over haar eigen ouderlijk huis, dat eveneens in Friesland stond, en wat het is dat een huis een (t)huis maakt. Ze gaat in gesprek met verschillende residenten van Kunsthuis SYB en reflecteert op vragen als ‘wat is een huis?’ en ‘hoe verhoudt die persoonlijke ruimte zich tot de wereld daarbuiten?’, die beladen voelen met de dagelijkse bombardementen van huizen in de oorlogen die worden gevoerd, de alsmaar stijgende huizen- en huurprijzen, en het strenger wordende asielbeleid.