Deze week is Cecilia Rebergen te gast bij Kunst is Lang. Cecilia worstelt met weerbarstig, vaak industrieel materiaal: een 400 kilo wegende rubberen transportband, meterslang canvas of grote, stalen platen. Ze worden in hun meest interessante vorm gefixeerd, en vervolgens beschilderd met letters en beeldtekens uit schriften over de hele wereld. Zo ontstaan er sculpturen die van alles communiceren – maar wat dat precies is blijft raadselachtig.

Quinsy Gario is een performancekunstenaar die, in zijn eigen woorden ‘bezig is met het dekoloniaal herinneren en het verstoren van institutionele praktijken die kolonisatie voortzetten, of koloniale praktijken voortzetten.’ Hoe hij dit doet, hoe hij zich staande houdt, hoe hij netwerken en cirkels verbindt en hoe het familie kunstenaarscollectief hierin een onmisbare rol speelt, vertelt hij tijdens een openhartig gesprek met Rita Ouédraogo. ‘Wanneer we het hebben over het dekoloniseren van het museum moeten we de vraag stellen of dat überhaupt mogelijk is. Voor musea die nu ook erfgoed teruggeven is mijn vraag wat stuwt dat, net als met de excuses voor de slavernij. Er is heel lang geijverd voor beide en nu het op gang is gekomen blijken dezelfde koloniale machtsspelletjes de overhand te voeren.’

Wanneer Linde Keja naar de poésie sonore van Henri Chopin (1922-2008) luistert, walgt ze af en toe. Maar Chopins elektronische verkenningen worden haar vertrouwd, want het zijn de geluiden van een lichaam, van mijn eigen lichaam of van een ander nabij menselijk of dierlijk lichaam. ‘Het raakt een verlangen, naar tast en warmte, adem op huid, geborgen zijn, slaap, seks.’ In dit essay beschrijft Keja hoe Chopins klankgedichten uiteindelijk haar blik, of gehoor, doen kantelen. ‘Ik vind zijn werk zo waardevol, omdat het me leert te luisteren naar mijn eigen lichaam zonder het meteen te hoeven begrijpen en zonder er bang voor te hoeven zijn.’

Linda Selena Boos verbaast zich over de manier waarop musea reageren op de acties van klimaatactivisten die zich onder andere vastlijmen aan schilderijen van oude meesters. Hoe kan het dat musea, die in hun programmering zo de verbinding met de actualiteit pogen op te zoeken,  enkel uit onbegrip reageren als deze actualiteit zich binnen hun muren manifesteert?

Van 2003 tot 2013 verscheen Mister Motley als papieren kwartaalblad. In thematische nummers werd het werk van honderden kunstenaars getoond en besproken. Vanaf het allereerste begin kregen jonge kunstenaars bij Mister Motley ook zelf een platform om te schrijven. Deze zomer zet Mister Motley vijf van hen in het zonnetje door hun teksten opnieuw digitaal te publiceren. We vroegen ze – zoals het een tijdschrift dat kunst en leven aan elkaar knoopt betaamt – ook een aantal vragen; over de tekst die ze voor Mister Motley schreven, en over de mooiste zomer die zij ooit hebben beleefd. Deze week: Trashy New-age-noise van Feiko Beckers uit 2012.

Mette Sterre maakt kostuums die het hele lichaam bedekken – lichaamsmaskers in haar eigen woorden – en prachtige sculpturen op zich zijn. Ze zijn grotesk en uitgesproken, mooi en vervreemdend tegelijk en bewegen zich in een grijs gebied tussen natuurlijk en kunstmatig. En hoewel je ze best alleen op hun uiterlijke verschijning zou kunnen beoordelen, gaat er achter elk gezichtsmasker een wereld van associaties en theorieën schuil.

Dit weekend viert de Prospects haar tiende verjaardag met achtentachtig deelnemende kunstenaars verspreid over twee locaties binnen de kunstbeurs Art Rotterdam. Het ‘expeditiegebouw’, pal tegenover de Van Nellefabriek, is er dit jaar bijgetrokken naast het vaker gebruikte distributiecentrum in de voormalige fabriek. Daarmee is de jaarlijkse presentatie van kunstenaars die een startersbeurs van het Mondriaan Fonds hebben ontvangen groter dan ooit. Welke namen vallen dit jaar op?