…en dat moet zo blijven! Dat lukt ons niet meer zonder financiële steun van lezers en luisteraars. Nu ons voortbestaan na ruim 20 jaar op het spel staat vragen we je om hulp. In een kunstenveld waar voor schrijvende en reflecterende media (nog) geen structurele subsidie bestaat, wil Mister Motley* kunst en leven aan elkaar blijven knopen – voor iedereen. Het is er op of eronder – doe je ook mee?
Help Motley* gratis te houden voor iedereen!
*In 2023-2024 publiceerden we 312 nieuwe artikelen van 97 verschillende auteurs, van wie er 18 onder begeleiding debuteerden, bijna 100 podcastafleveringen, 17 langlopende samenwerkingen, een lessenreeks, zaalprogramma en online events. Het archief bevat meer dan 3.500 artikelen, interviews en podcasts, vrij toegankelijk.
In de rubriek Gevonden voorwerpen lichten Motley-auteurs een kunstwerk toe dat zij recent zijn tegenkomen. Een werk dat opvalt door zijn uitbundige verschijning of juist verrast door zijn subtiliteit. Vandaag schrijft Laure van den Hout over Pushing a wave, part IV (Tabula Rasa) van Thijs Ebbe Fokkens.
Het Resort vroeg drie kunstenaars te verblijven in zwaar door de aardbevingen getroffen Slochteren voor een residentieproject. De kunstwerken die dat opleverde zijn nu te zien in Greenfields / Subsurface: een tentoonstelling als wandelroute op het Kultuureiland in Siddeburen. Carmen van Bruggen bezocht de kunstwerken en reflecteert op wat zowel letterlijk als figuurlijk onder de oppervlakte speelt: gas, bevingen en politieke taalspelletjes.
In tien hoofdstukjes en elf illustraties reflecteert Sterre Boerkamp op onze relatie tot dieren. Specifieker: haar eigen relatie tot kippen. In de lente besluit ze haar kip Luis haar eieren te laten uitbroeden. Als blijkt dat twee van de drie kuikens haantjes zijn en de onderlinge sfeer er onder te lijden heeft, wendt Sterre zich tot de filosofie en de kunst. Is de natuur een podium geworden, waarop dieren een rol spelen voor ons vermaak?
Tijdens It’s OK… in de Oude Kerk woonde Nadia de Vries de performance van Joy Mariama Smith en Dylan Spencer-Davidson bij. In hun slotoefening voor het evenement Calibrating Intimacies experimenteerden Smith en Spencer-Davidson met, hoe zij het zelf omschreven, semi-openbare intimiteit: een vorm van kwetsbaarheid en vertrouwen die in een performance-setting gedeeld kan worden. Met deze oefening geeft Nadia de Vries een tekstueel antwoord op deze performance.
In deze terreinverkenning onderzoekt kunstenaar Richtje Reinsma hoe een geluidskunstwerk je een route kan laten afleggen door je lichaam. ‘Behalve opwinding over de bewegingsvrijheid die de geluidswandeling als medium biedt, is er ook een droefgeestiger drijfveer om het lichaam in te willen trekken. Zo lang ik me kan herinneren word ik zo nu en dan overvallen door het vervreemdende gevoel dat ik niet precies weet waar ik me nu precies bevind, in mijzelf.’
Lara Bongard droeg een rusteloos gewicht met zich mee, een gevoel van je overal en tegelijkertijd nergens thuis voelen. The Girl Who Crossed the River with a Tablecloth is een persoonlijke queeste naar haar versplinterde wortels in het voormalige Russische Rijk (het huidige Oekraïne). Met dit project doorbrak ze de generatiestilte om te zoeken naar de onzichtbare werelden van haar joodse voorouders. Met ‘Een draagbaar thuis’ schreef ze een essay over dit werk.
Maurits de Bruijn bezocht met zijn hond Boter één van de door Eva Meijer geïnitieerde Dog Dinners in Mediamatic, waar hond en mens exact dezelfde gangen aten, aan dezelfde tafel, op dezelfde hoogte. ‘Grenzen werden, net als de glazen, verkend en even later omvergeworpen.’
In Plantiarchy wordt de wereld in letterlijke zin ontregeld, met een enorm bos, gemaakt van pulp, dat ondersteboven door alle kamers van kunstruimte Marres in Maastricht groeit en woekert. Kunstenaar Daan Couzijn ging in gesprek met Valentijn Bijvack, directeur van Marres, over het gedachtegoed dat schuilgaat achter deze tentoonstelling.
In deze zesde en laatste editie van De Zomer is Lang tipt Sandim Mendes – te gast in aflevering 236 van het meest recente seizoen – een aflevering uit het rijke archief van Kunst is Lang.
Wat is de oorsprong en toegevoegde waarde van kunstenaarsresidenties en welke invulling helpt het individu zich te ontwikkelen? In welke opzichten mogen residenties van elkaar verschillen, en waar is een eenduidige lijn cruciaal voor de vrijheid en veiligheid van de maker? Kris van der Voorn dook de geschiedenis van de residentie in en toetste de lijnen hiervan aan de hand van de wensen van de residenten zelf en via de wensen van de begeleiders.
In het Nederlandse kunstlandschap bestaat nog vrijwel geen taal en theorie voor de complexe, veelzijdige ervaringen van mensen met een beperking. Mira Thompson schrijft over haar eigen ervaring en schetst manieren waarop de hedendaagse kunstwereld kan profiteren van de kennis en kunst die gehandicapte kunstenaars en theoretici hebben voortgebracht. ‘Op een dag realiseerde ik me dat we niet weten hoe we naar gehandicapte lichamen op een podium moeten kijken.’
Geïntrigeerd door de praktijk van kunstenaar Laura Bolscher – die in haar Speel Sessies onderzoekt hoe kinderen en volwassenen aan de hand van beperkingen als ‘vandaag praten we niet’ tot spelen kunnen komen – vraagt Jam van der Aa vraagt zich af of een interview iets is dat je ook spelenderwijs kan ondergaan. Samen gaan Laura en Jam dat experiment aan.
De wietdampen en muziek van de onderbuurman van Nadia de Vries zorgen soms voor overlast. Maar hij heeft ook mooie kanten. Nadat Nadia de Queer kerkdienst met Essemie van Dunné in de Oude Kerk bezoekt, als onderdeel van It’s OK… Queer Currents, peinst ze over wie naar naasten zijn, van wie ze afhankelijk is, en wie er op haar rekent. ‘Ik kreeg een onbestemd gevoel in mijn onderbuik. Er was iets niet in de haak. Mijn buurvrouw was wel tevreden over het nieuwe gebrek aan lawaai en walmen, dus aan haar had ik niet veel. Ik besloot onze woningcoöperatie een mail te sturen.’
Met journalist en columnist Hizir Cengiz bezoekt Maureen Ghazal niet één maar twee tentoonstellingen in het Amsterdamse Foam. Het werk van Ece Gökalp (1988) stelt het landschap centraal, terwijl Ara Güler (1928-2018) vooral mensen fotografeerde. Die combinatie roept vragen op over wie of wat de drager is van het verhaal. ‘Ik vind dat de mens te vaak tot hoofdpersoon wordt gemaakt.’
Ook adverteren op mistermotley.nl? Stuur dan een mail naar advertenties@mistermotley.nl