Deze week is Tina Farifteh te gast bij Kunst is Lang. In haar documentaire Kitten of vluchteling? probeert Tina te achterhalen hoe onze empathie voor vreemdelingen werkt: Oekraïners in nood halen we met onze eigen auto op, terwijl mensen van verder weg of met een ander uiterlijk niet welkom zijn. Het werk ligt qua onderwerp in het verlengde van haar video-installatie The Flood, waarin je wordt ingeklemd tussen drie manshoge beeldschermen met beelden van de zee, terwijl een robotstem opdreunt hoeveel vluchtelingen op een bepaalde datum omkwamen tijdens hun poging Europa te bereiken.

De tentoonstelling Helende kracht in het Afrika Museum geeft inzicht in verschillende vormen van (spirituele) healing en toont de zoektocht naar de balans tussen lichaam, ziel en geest. Na een bezoek aan deze expositie begint Hille Engelsma zich af te vragen hoe men zich vanuit een westers perspectief kan verhouden tot genezende werkmethoden die zijn voortgekomen uit animistische praktijken waarin geesten interveniëren. Dit lijkt op gespannen voet te staan met therapeutische werkmethoden die op een westerse wetenschappelijke leest geschoeid zijn. Is er een tussengebied waar een westerse benadering en het animisme elkaar kunnen ontmoeten? En kan kunst helpen dit tussengebied in kaart te brengen?

Nederlandse kunstenaars en curators gaan al decennialang relaties aan met de dichtbevolkte stad van de VS die tevens geldt als het kolkende centrum van de Amerikaanse kunstwereld. Of gaat dat niet langer op? En: is het nog wel haalbaar om je in het peperdure en grondig gegentrificeerde New York te vestigen? ‘In New York  mag iedereen werk maken, ook al is het bagger.’

Voor De ontmoeting bezoekt Fabienne Rachmadiev samen met Jeff Diamanti, onderzoeker en assistant professor Environmental Humanities aan de Universiteit van Amsterdam, de tentoonstelling Charging Myths in Framer Framed. Ze bespreken de zelfrechtvaardiging die grote bedrijven toepassen om extractie van grondstoffen te legitimeren, hoe het narratief van energietransitie andere motieven kan vertroebelen en de gevolgen die gepaard kunnen gaan met schaal.

De natuurtaferelen van Jessica Skowroneck zijn met zwierige, energieke kwaststreken geschilderd. Ze bevinden zich vaak op de grens van abstractie en figuratie. Haar meest recente werk bestaat volgens Jessica uit ‘innerlijke landschappen’: er is een verband tussen de woeste Zweedse natuur waarin ze is opgegroeid, het platte Nederland waar ze nu woont en de kwesties die haar op het moment van schilderen het meest bezighouden.

Als de sculpturen van Dieke Venema personages zouden zijn, zou je ze kunnen omschrijven als ingetogen, weifelend en bescheiden. Dieke maakt ze van ‘lullig materiaal’, en geeft ze een amorfe vorm, die slechts in de verte lijkt op iets dat je herkent. Haar beelden zijn daardoor nooit stellig en onwrikbaar, en lijken tussen alle definities in te vallen – wat precies de bedoeling is.