Met Táctica Sintáctica laten kunstenaar Diego Bianchi en curator en dichter Mariano Mayer nieuwe perspectieven los op bestaande werken door deze op een geheel eigen, speelse, fysieke manier te verweven met de tentoonstellingsruimten in Marres, tegen de museum-routine in. Het doel was de tegenstellingen tussen object en bezoeker op te heffen en hun lichamen te bevrijden van de regels die voorschrijven hoe we ons in een museum horen te ge­dragen. In deze dialoog gaan Bianchi en Mayer het gesprek aan over hun bijzondere samenwerking en het proces dat eruit voortvloeide: ‘We probeerden ons van de inhoud te distantiëren en sloten een zacht pact met de kunstwerken. We wilden ze hetzelfde behandelen als elk ander object, als een materiële aanwezigheid die spreekt en ons leven verandert.’

Alex de Vries bezocht het atelier van David Maroto. Voor hem is schrijven een beeldend middel waarmee hij zich als kunstenaar uitdrukt. Zijn werk bestaat uit de verbeelding van daadwerkelijke handelingen die we uitvoeren om anderen te bereiken, om ze aan te raken en om door te geven wie we zijn om niet te worden vergeten. ‘Ik heb geen kinderen en dus geen genesis. Ik kom ergens uit voort dat verdwijnt als ik er niet over schrijf. Ik moet de herinnering levend houden.’

Een gebouw in West-Afrikaanse architectuur met een Nederlands rieten dak waar kunstenaars kunnen samenkomen, exposeren en resideren, dat is het (nog) niet-bestaande werk van Brahim Tall. In aflevering #11 van Kan niet bestaat niet gaat Tall in gesprek met Lieneke Hulshof over de overeenkomsten in Senegalese architectuur en Nederlandse rieten daken. Tall vertelt over plekken waar hij zich graag begeeft, over zijn afkeer enerzijds en vatbaarheid anderzijds voor institutionele erkenning en het belang van een gemeenschap.

In aflevering zes van Kan niet bestaat niet vertelt Yair Callender over kunstenaarschap als een aandoening, zijn kijk op succes en hoe een baan als restaurateur ervoor zorgt dat je extremer werk kan maken.

Els Cornelis en Catelijne de Muijnck spraken met studenten, docenten, wetenschappers, denkers en makers over hoe de Kunstschool van de Toekomst eruit zou kunnen zien. Het resulteerde in elf interviews waarin onderwerpen aan bod komen als sociale rechtvaardigheid, gedekoloniseerde curricula en inclusieve pedagogiek, maar ook: omgangsvormen, methodologieën, waarden, machtsstructuren en het schoolgebouw. Mister Motley publiceert vandaag een van de stukken uit die reeks, een gesprek met kunstenaar Jeanne van Heeswijk.

Ziekte is geen pose die je je kunt aanmeten, noch iets waar je afstand van kunt doen: dat is wat ziekte voor Moosje M Goosen definieert. Ziekte vraagt dan ook niet alleen om emancipatie in praktische opzicht maar ook om structurele veranderingen, zoals andere manieren van schrijven. Zo probeert Goosen schrijfvormen te introduceren die het gewicht van het lichaam mee laten wegen.