Op een zonnige zaterdagmiddag bezoekt Marijn Bril het Dordrechts Museum voor de tentoonstelling A room with a view. Ze gaat met bezoekers in gesprek over de waarde die we toekennen aan de voorwerpen die we dagelijks gebruiken, de duurzaamheid en maakbaarheid van onze alledaagse omgeving en over het behouden van wat we belangrijk vinden. ‘Schilderijen hadden vroeger een andere functie, het vastleggen van de werkelijkheid. Nu dat is overgenomen door technologieën heeft kunst een andere waarde.’

Hoe ziet ons leven eruit als het volledig is aangepast aan onze omgeving, waar het water onderdeel uitmaakt van onze dagelijkse realiteit en de getijden ruim baan krijgen? Hoe zou ons eten smaken als we het voedselsysteem aanpassen aan de dynamiek van het landschap? Kunstenaarscollectief de Onkruidenier doet onderzoek naar hoe we kunnen leren leven met een landschap dat steeds zouter wordt.

‘Een stad is voortdurend aan verandering onderhevig en is nooit af. Ik zoek plekken op waar steigers en bouwkranen staan om door te dringen tot het skelet van de stad dat altijd weer met massieve wanden wordt bedekt en je het zicht daarop beneemt.’ De expressieve vorm die Hanna de Haan aan haar stadsgezichten geeft roept associaties op met filmdecors als de kartonnen sets van Das Cabinet des dr. Galigari uit 1920 van Robert Wiene. Hoewel haar werk direct is ontleend aan eigentijdse gebouwen en stedenbouw doet haar handschrift vermoeden dat je met een hedendaagse Piranesi van doen lijkt te hebben. Ze dringt met haar werk door tot het wezen van stadsarchitectuur dat een megalopool karakter krijgt. Alex de Vries ging bij haar op atelierbezoek. 

Deze week is Maurik Stomps te gast bij Kunst is Lang. Maurik plaatst objecten in de buitenruimte, en volgt nauwlettend hoe erop gereageerd wordt. Zo tast hij af welke krachten er in de openbare ruimte actief zijn, en wat nou precies wel en niet gewenst is of gedoogd wordt. Hij plaatste bijvoorbeeld een grijs kastje op de stoep, net als die van stroombedrijven, zij het dat zijn kastje als opbergplek fungeerde voor de spullen van een dakloze. Ook stelde hij de gemeentelijke handhavers voor de keuze of twee aan elkaar gelaste achterkanten van een fiets gestald mochten blijven staan, en plaatste hij een mini-fietsnietje voor hele kleine fietsjes.

Deze week is Koen Taselaar te gast in Kunst is Lang. Het werk van Koen bestaat naar eigen zeggen uit het stapelen van motieven. Soms letterlijk, in het geval van een silhouet-sculptuur van een slak bovenop een olifant, als onderdeel van een groep totempaal-achtige beelden. Maar ook figuurlijk, binnen zijn vaak psychedelische wandtapijten, vormen verschillende motieven het totaalbeeld. Neem het acht-en-een-halve-meter lange werk over de geschiedenis van Bauhaus: letterlijke verwijzingen naar het gedachtengoed worden vermengd met avatar-achtige poppetjes, met de cactussen die oprichter Walter Gropius verzamelde, met dansende letters en sterren, en met langs de rand een kader van abstracte vormen en kleuren. De stapeling gaat door tot er een werk is ontstaan dat verrast, nét iets te vol is en ook een tikkeltje lelijkheid heeft.

In een serie publicaties en programma’s onderzoeken Mister Motley en ArtEZ Studium Generale samen met studenten, kunstenaars, schrijvers, wetenschappers en denkers de verbanden tussen tijd, arbeid en ecologie. Persis Bekkering schreef in essay dat cirkelt rondom de vraag of kunst überhaupt kan bestaan binnen het kapitalisme. ‘Kunst is geen proces dat efficiënt gemaakt kan worden, waaruit rendement kan worden geslagen. Ik zou zelfs willen zeggen dat het maakproces geen helder begin en geen werkelijk einde kent.’